دين انساني يا انسان ديني

دين انساني يا انسان ديني

محوري ترين مساله در اديان آسماني رابطه انسان و خدا يا دين و انسان است. وجه غالب در جهان بيني ديني آن است كه دين براي انسان آمده و آنچه خواسته شده «انسانِ ديني» است. سيطره نگرش انسان محوري در غرب برخي متفكران را بر آن داشت كه «دينِ انساني» را به جاي «انسان ديني» مطرح كنند. دغدغه اصلي آنان اين بود كه اگر دين، انساني نباشد و اقتضايات، اميال و گرايش هاي آدمي را مد نظر قرار ندهد و فقط تعاليمي از بالا به قامت روح و انديشه او پوشانده شود، از خود تهي و بيگانه خواهد شد و لذا بر وصف انساني بودن دين تاكيد كردند. مهم ترين شاخصه هاي انساني بودن يك حقيقت تكيه بر اميال اصيل انساني از قبيل عقلانيت و حقيقت جويي، زيبايي دوستي، نيكي طلبي، ميل به جاودانگي و كرامت و شرافت است. دين اسلام به عنوان آخرين دين آسماني، علاوه بر اين كه انسان را ديني خواسته است، انساني هم هست. مقاله با تكيه بر دو محور، يكي فطرت و ابتناي اسلام بر آن و ديگري جامعيت و فراگيري همه جانبه اسلام، به اثبات اين وصف متعالي مي پردازد كه دين انساني يا انسان ديني منفصله مانعه الجمع نيست.