بازشناسي سيماي محبوب حافظ با تكيه بر غزل

بازشناسي سيماي محبوب حافظ با تكيه بر غزل

سابقه تحقيق درباره بازشناسي ممدوحان حافظ در غزل‌هاي مدحي اين شاعر و تلاش براي تطابق آن بر شخصيت‎هاي تاريخي، به روزگار شرح و تفسير غزل‌هاي وي در قرن دهم بازمي‌گردد. اين مقاله مي‌كوشد سيماي محبوب حافظ را در غزلي از ديوان وي با مطلع زير بازشناسي كند: آن سيه‌چرده كه شيريني عالم با اوست چشم مي‌گون، لب خندان، دل خرم با اوست مسيله اصلي اين پژوهش، اين است كه آيا مي‌توان از طريق نشانه‌هاي برشمرده ‌شده محبوب حافظ در اين غزل، آن را منطبق بر ويژگي‌هاي مهدي موعود? دانست. نتايج اين تحقيق كه بر دست‌آوردهاي اصول و روش‌هاي علم تفسير و تاويل متن با رويكرد هرمنوتيك ادبي مفسر‌محور استوار است، نشان مي‌دهد هرچند به دليل ماهيت تاويل‎پذيري و ابهام و ايهام ذاتي بسياري از غزل‌هاي حافظ، انطباق ممدوحان مورد اشاره وي بر شخصيت‌هاي تاريخي در بسياري از موارد غير‌ممكن است. از آن‌جا‌ كه نشانه‌ها و اشارات انكارناپذير در اين غزل از يك‌سو و همسويي و همساني انديشه مركزي طرح شده در آن با انديشه محوري حافظ در ديوان وي در‌باره مهدويت از سوي ديگر مطابقت دارد، ترسيم سيماي واقعي محبوب حافظ و انطباق آن با يك شخصيت تاريخي، دور از دسترس نمي‌نمايد.

The history of research about the lauded beings in Hafez poetry and trying to match its historic character and interpret his poetry goes back to the tenth century. This article tries to protect the re-investigate the true nature of his desire through the following lyric of his: The one person who has sweetness of the world with him The fair eye, the laughing lip, the joyous heart is with him The main issue of research is whether it can be established from the signs of the desired person described in the poetry, that the promised Mahdi would match the characteristics. Findings are based on the achievements of science principles and methods of text interpretation and the interpretation of literary hermeneutics and interpretor-orineted approach. Adaptation of the historical characters in his reference is impossible in many cases due to quality and the inherent ambiguity and opacity of many poems of Hafez. However, the nature of interpretation in the undeniable signs and gestures the sonnets as the central idea in the plan of Hafiz on the one hand and aligns with the crux of Mahdism thought on the other hand. It is not very inaccessible to assume a relation between the real face of a desired person drawn by Hafez with a desired historical character.