بررسي وتحليل جايگاه آفرين لاهوري در شعر فارسي شبه‌قاره

فقيرالله لاهوري متخلص به آفرين، از شاعران پرگوي سده دوازدهم هجري است كه با سرودن منظومه‌ها و غزلهايي دلنشين و نيز تربيت شاگردان، نقشي ارزنده در گسترش و تداوم زبان فارسي در شبه قاره داشته است. از ويژگيهاي چشمگير سروده‌هاي آفرين، تضمين‌هاي بسيار، پرداختن به مضامين عرفاني و نيز تركيبهاي نوساخته‌اي است كه گاه با ذكر باورها و اصطلاحات عاميانه همراه ميشود و البته همچون اغلب اشعار اين دوره داراي برخي ضعفها است؛ با اين‌همه ميتوان آفرين را به عنوان يكي از پيروان موفق صايب اما با نوآوريهايي اندك به شمار آورد. پژوهش حاضر ميكوشد تا با بررسي زندگي، آثار و نيز نقد شعر آفرين، جايگاه او را در شعر فارسي شبه قاره نشان دهد.

Faghirollah Lahouri, called Afarin, is a poet of 18th Century who played a valuable role in development and stability of Persian language in the subcontinent by writing interesting collections and lyrics, and also training students. Some specifications of his poems are the frequent ensurances, considering mystical conceptions and also the new combinations sometimes accompanied by colloquial ideas though, like many other poems of this period, have some deficiencies. However, he is believed as one of successful followers of Saeb with little innovations. Current research tries to study the life and works, criticize his poetry, and show his position in subcontinent Persian poetry.