بررسي سه غزل سنايي بر پايه نقد فرماليستي با تاكيد بر آراي گرامون و ياكوبسن

نقد فرماليستي به رويكردي از نقد اطلاق مي شود كه بين سال هاي 1915 تا 1930 در روسيه جريان يافت. اين حوزه نقد ادبي، ادبيات را از ديدگاه زبان شناسي بررسي مي‌كند و اثر ادبي را يك مساله صرفاً زباني مي داند و فرم و شكل اثر را مبناي تحليل زيبايي‌شناسي و راه رسيدن به معناي نهفته در اثر ادبي در نظر مي گيرد؛ در حقيقت شكل اثر ادبي را آفريننده معنا و مفهوم تلقي مي كند. از جمله نظريه پردازان اين رهيافت ادبي مي توان از «رومن ياكوبسن»، «بوريس آخنبام» و «ويكتور شكلوفسكي» نام برد كه از اعضاي انجمن زبان شناسي در آن دوران بودند. در اين جستار سعي بر آن است كه سه غزل از سنايي بر پايه اين رهيافت و با تاكيد بر ديدگاه هاي «موريس گرامون» و «رومن ياكوبسن» بررسي شود و نشان داده شود كه مي توان به جنبه هايي از معاني نهفته در يك اثر ادبي، جدا از ساختارهاي جامعه نويسنده و همچنين مسايل تاريخي و حتي روانشناسي شخصيت او دست يافت.