عدالت ترميمي، شرم و بخشش

عدالت ترميمي، شرم و بخشش

نشست ترميمي، الگويي نو از مداخله نظام عدالت كيفري است كه به‌طور فزاينده‌اي در بريتانيا ـ مخصوصاً به‌عنوان شيوه‌اي براي اعلام هشدارهاي پليس، به بزهكاران نوجوان ـ مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در حال حاضر نشست ترميمي موضوع بحث‌هاي جذاب و جالب‌توجهي قرار گرفته است كه تمركز اين بحث‌ها بر كارآيي آن (به‌عنوان يكي از روش‌هاي كاهش ميزان ارتكاب جرم)، منافع آن نسبت به بزه‌ديدگان، قابليت پياده‌سازي آن در جوامع مدرن امروزي، اثرات آن بر حقوق شكلي دستگيرشدگان و نهايتاً خطر تبديل آن به فرآيندي براي تحقير بزهكار است. اين نوشتار درصدد است كه بحث را به مسايل پيچيده‌تر، اما به‌همان اندازه مهم‌ بكشاند. تمركز اين نوشتار بر روي فرآيندهاي شرم‌ساري بازپذيركننده است كه در نتيجه‌ تلاش‌هاي جان برايت ‌ويت، به هسته‌ مركزي نشست ترميمي تبديل شده است. مقاله‌ حاضر، اين فرآيندها را در پيش‌زمينه و مفهوم گسترده‌تر تاريخي و فرهنگي، از قبيل ظهور مجدد مجازات‌هاي شرم‌آور و تحقيركننده در ايالات متحده‌ آمريكا، حمله به نظريه شرم‌ساري توسط سياستمداران افراطي در حوزه فرهنگ و تغييراتي كه در طول تاريخ در واكنش احساسي ما نسبت به بزهكاران رخ داده، بررسي مي‌كند. پرسش‌هاي زير در اين تحقيق بررسي مطرح مي‌شوند: متمايز از مفهوم كيفري، مفهوم سياسي فرآيند شرم‌سار كردن بزهكاران چيست؟ فرآيند مذكور چگونه بر هدف مترقي فرهنگي شناخت كامل‌تر از شخص انسان، تاثير مي‌گذارد؟ در چه مواردي بخشش و گذشت، بيشتر يك عمل نادرست و غيراخلاقي است تا يك عمل پسنديده اخلاقي؟

Restorative conferencing is a new style of criminal justice intervention which is being increasingly used in Britain,especially as a method of delivering police cautions to youth offenders.It is currently the subject of a lively debate,focusing on its effectiveness as a method of crime reduction,its benefits to victims,its feasibility in modern society,its effect upon procedural rights of arrestees,and the danger of it becoming a degradation ceremony.This paper seeks to extend the debate to include less obvious,but equally important,issues.The paper focuses on the processes of reintegrative shaming, which inspired by the work of John Braithwaite and are at the core of restorative conferencing.It places these processes in broader historical and cultural contexts,such as the re-emergence of shame sanctions in the USA,the attack on the notion of shame launched by cultural radicals,and the changes which have occurred historically in our emotional response to offenders.Three sets of questions emerge:What is the politicalas distinct from penalmeaning of the practice of shaming offenders?How does the practice affect the progressive cultural aim of fuller realization of the individual?At what point does forgiveness become less of a virtue,more of a vice?