تعيين سطح توسعه يافتگي شهرستان هاي استان مازندران- رويكرد تحليل عاملي

چكيده امروزه كاهش نابرابري در استفاده از منابع، امكانات و تسهيلات، يكي از مهم ترين معيارهاي اساسي توسعه پايدار در سطح مناطق كشور به شمار مي رود. پژوهش حاضر با هدف شناخت ميزان توسعه در استان مازندران و افزايش ميزان ثمربخشي اقدامات آينده، به بررسي سطح توسعه يافتگي شهرستان هاي اين استان پرداخته است. روش پژوهش كمي- تحليلي بوده كه با استفاده از مدل هاي كمي و نرم افزارهاي GIS و SPSS صورت گرفته است. در اين مقاله ابتدا 37 شاخص مورد بررسي در زمينه هاي مختلف با استفاده از روش پيشرفته تحليل عاملي به 8 عامل تقليل يافته و سپس به صورت تلفيقي در شاخص تركيبي توسعه ارايه شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه ميزان توسعه در سطح شهرستان هاي استان مازندران متعادل نبوده و به ترتيب 3، 5، 3، 4 و 1 شهرستان در سطوح توسعه يافته تا محروم استان جاي گرفته اند. عدم تعادل هاي شهرستاني موجود در استان، به دليل تفاوت بارز در توزيع شاخص هاي مختلف اقتصادي، فرهنگي، بهداشتي، خدماتي و ... بوده كه بهبود آن ها در شهرستان هاي داراي كمبود، ضروري مي باشد.