علم فراست در منابع اسلامي

علم فراست در منابع اسلامي

پي‌ بردن به اخلاق و شخصيت آدمي از طريق مشاهده‌ ظواهر جسماني او، موضوع علم فراست يا دانش قيافه‌شناسي است كه گروهي از متقدّمان و متاخّران درباره آن سخن گفته‌اند، از جمله بقراط سده‌ها قبل از ميلاد به اين موضوع توجه كرده است؛ امّا تا پيش از ارسطو فراست علمي مستقل و شناخته شده نبود. در منابع اسلامي از افليمون يوناني به عنوان صاحب‌نظر در «علم فراست» نام برده‌اند. علم فراست از طريق ترجمه منابع يوناني، به ويژه كتب طبّي، وارد جهان اسلام گرديد و دانشمنداني چون رازي، ابن‌سينا، ابن رشد و جز اينان در اين باب به بحث پرداختند و برخي از آنان نيز رساله‌ها و كتاب‌هايي مستقل در اين موضوع تاليف كردند. رساله في الفراسه فخر الدين رازي يكي از اين آثار است كه لطف الله عزيز هروي (سده هفتم ق) آن را به فارسي ترجمه كرده است.

Exploring inner character of a person through his appearance is the subject of physiognomy which has been discussed by a group of scholars since past times up to now; for example Hippocrates -several centuries before Christ- paid attention to it. But physiognomy has not been counted as a known and independent science till Aristotle. Islamic sources mentioned Polemon of Greece as an expert in physiognomy. It was introduced to Islamic world through translation of Greek sources, especially medical books. Scholars like R?z?, Ibn S?n?, Ibn Rushd and others discussed in this field and some of them wrote independent treatises and books in this regard. Fakhr al-D?n R?z?’s treatise entitled Ris?la fi al-Fir?sat is an example of these works. This treatise has been translated into Persian by Lut?full?h ‘Az?z Hiraw? (7th century A.H.).