پديدارشناسي هويّت و مكان در بافت هاي تاريخي

پديدارشناسي هويّت و مكان در بافت هاي تاريخي

با نگاهي به بافت هاي تاريخي، اين نكته مشهود است كه شكل گيري و حيات آن ها در تداومي تاريخي، فرهنگي، اجتماعي و محيطي به صورتي هماهنگ و منسجم عيان گرديده است. ساكنان اين بافت ها هويّت خود را از طريق ارتباطات اجتماعي و مشاركت در ايجاد اين فضاهاي ماندگار دريافت مي نموده اند. تاثير چنين مكان هاي ماندگاري در شكل دهي به هويت فردي و اجتماعي ساكنان، در مقطعي از حيات خود بر اثر تحوّلات اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي در نتيجه ورود تكنولوژي هاي جديد، جهاني شدن و تراكم فضا ـ زمان، كم رنگ شده است. با وجود مطالعات گسترده در زمينه نحوه تاثير مفاهيم هويّت و مكان و ارتباط متقابل ميان آن ها در بافت هاي تاريخي، رابطه روشني ميان آن ها ارايه نشده است. در حالي كه با شناخت نحوه تاثير و تاثّر چنين مفاهيمي مي توان با پديده از دست رفتن هويّت در بافت هاي تاريخي و فقدان حضور آن در بافت هاي جديد مقابله كرد. در اين مقاله، كوشش شده با شناخت ماهيّت هويّت و مكان، با بهره گيري از رويكردي پديدارشناسانه ارتباط ميان آن ها با نگاهي به بافت هاي تاريخي مورد مداقّه قرار گيرد و مدل مفهومي چگونگي شكل گيري هويّت مكاني در آن ها ارايه گردد. وجود ارتباط مستحكم و دو سويه ميان سازمان ادراكي و نظم و تعيين فضاي شهري، سبب افزايش خوانايي و بهبود سازمان ادراكي، تقويت ارتباط با فضاي شهري، خوانش بهتر عناصر و مولفه هاي شهري، فهم روشن معناي مكان ها و تقويت هويّت فردي و اجتماعي خواهد شد