نقش ميدان هاي شهري و بررسي عواقب ناشي از تنزّل جايگاه آن در شهرهاي امروز با تاكيد بر شهرهاي ايراني

نقش ميدان هاي شهري و بررسي عواقب ناشي از تنزّل جايگاه آن در شهرهاي امروز با تاكيد بر شهرهاي ايراني

تشنه كامي شهرهاي ايراني امروز به هويّت، يكي از واقعيّت هاي محسوسي است كه در پي ولع تجربه مدرنيته كه از نه دهه پيش آغاز شد، بروز كرده است. ابتلايات ناشي از ماشينيسم كه بر تضعيف بنيادهاي زيست اجتماعي دامن مي زند، حضور پياده در فضاي شهري را و كمرنگ و زمينه حضور سواره را قوت بخشيده است؛ از اين رو، عمده گره هاي شهري در قالب فلكه ها به وجود آمده و ميدان ها قرباني اين تحول شده اند. اين مقاله به يكي از مصاديق كالبدي اثرگذار بر تلقّي هاي هويّتي مي پردازد و لذا مسيله حذف ميادين از گونه هاي فضاهاي شهري محور اساسي بحث قرار گرفته است. فرض بر اين است كه اين گونه اصلي واجد توانايي هايي براي احيا و تقويت زندگي شهري است و حذف آن عواقب و آسيب هايي را مي زايد كه با بهره گيري از گونه هاي ديگر جبران نمي شود، لذا هدف، شناخت تفاوت ماهوي ميدان با ديگر گونه ها و تبيين نقش ميدان در شهر است. با روشي مبتني بر تحليل و سپس استقراي استنتاج ها بر بنيان، تعريف ميدان، شناخت ماهيّت ميدان و شناخت نقش هاي ميدان بيان شده است. بر اين اساس، ميدان به عنوان عرصه اي براي غلبه سكون بر حركت در شهر، توان تمركزبخشي به بافت، نمودار كردن كليّت بافت، ارتباط عناصر پيرامون، تقويت صفت خوانايي، ايجاد گرانش و نيز معنادار كردن حضور جمع را دارد و صورت و نمودي از بافت شهري است. لذا حذف اين گونه، منجر به آسيب هايي مي شود كه به اختصار عبارت اند از: انتقال بي كيفيّت رخدادها به ديگر گونه ها و ايجاد تنش در نقش ديگر گونه هاي فضاي شهري، فراهم آمدن زمينه هاي تفردگرايي، واگرايي بافت شهري و ناتواني بافت در نماياندن هويت شهري.