شيوه‌هاي تحول و بهبود آموزش عالي و پژوهش در ايران با تحليلي بر برخي مطالعات انجام‌شده

مباحث مقاله حاضر معطوف به اين امر است كه از چه شيوه‌ها و راه‌هايي مي‌توان نظام آموزش عالي و پژوهش كشور را بهبود بخشيد. طبعاً در طرح شيوه‌ها و راهكارها، نوعي آسيب‌شناسي نيز مستتر است. اين شيوه‌ها در سه حوزه مورد بحث قرار گرفته‌اند: نخست شيوه‌ها و سازوكارهاي مشترك حوزه آموزش و پژوهش كه در اين قسمت در زمينه‌هاي نگرشي و فرهنگي، سياست‌گذاري، زيرساخت‌ها، قوانين و روندها، و نيروي انساني مباحثي مطرح شده است؛ دوم شيوه‌هاي مختص به حوزه آموزش عالي كه در زمينه‌هاي سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي آموزشي، مباحثي مطرح شده و سوم شيوه و سازوكارهاي مربوط به حوزه پژوهش كه در اين قسمت نيز به مباحثي در زمينه‌هاي سياست‌گذاري و زيرساخت‌ها، قوانين و روندها مطرح شده است. اگرچه خود مقاله داراي مطالعات ميداني نبوده، اما سعي شده در موارد لازم، از مطالعات ميدانيِ انجام‌شده، استفاده شود. توجه نويسنده بيشتر به مباحث حوزه علوم انساني معطوف بوده است، اگرچه اغلب مباحث در مورد ساير حوزه‌هاي غير علوم انساني نيز صادق است. در نتيجه‌گيري تلاش شده مشكلات آموزش عالي و پژوهش در ايران و نحوه تحول و بهبود آن، از منظري متفاوت از آنچه در متن مقاله آمده، يادآوري شود.