عوامل كليدي موثر بر اشتراك دانش مطالعه موردي دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي دانشگاه فردوسي

در اقتصاد نوين، دانش به عنوان عامل راهبردي در دستيابي به مزيت رقابتي پايدار يك قدرت محسوب مي‌شود، اما صِرف برخورداري از دارايي‌هاي دانشي، قدرت‌آفرين و ارزش‌آفرين نيست، بلكه تسهيم و اشتراك آن با ديگر اعضاي درون‌سازماني و برون‌سازماني زمينه خلق دارايي‌هاي دانشي جديد و ارزش‌آفرين را فراهم خواهد ساخت. در اين مقاله عواملي كه در ايجاد بسترسازي براي اشتراك دانش در سازمان موثر هستند، مورد بررسي قرار گرفته است. نظر به مطالعات و شواهد تجربي موجود، سيزده عامل در زمره مهم‌ترين عوامل موثر بر اشتراك دانش شناسايي شده‌اند. براي دستيابي به اين هدف، از روش پژوهش پيمايشي بهره گرفته شد. جامعه آماري مورد مطالعه مشتمل بر 23 نفر از اعضاي هييت علمي دانشكده علوم تربيتي و روان‌شناسي دانشگاه فردوسي است كه نظر به گستره حجم جامعه آماري از روش سرشماري استفاده شد. گردآوري داده‌هاي مورد نياز از طريق پرسشنامه انجام گرفت. در نتيجه محاسبه آلفاي كرونباخ، ضريب پايايي پرسشنامه برابر با 90 درصد به دست آمد. به منظور تعيين روايي از روايي سازه با استفاده از روش تحليل عاملي استفاده شد. در نتيجه تجزيه و تحليل داده‌ها به شيوه تحليل عاملي با چرخش واريماكس، نُه عامل (ارتباطات، سودمندي ادراك‌شده از ICT، سهولت ادراك‌شده از ICT، كار تيمي، استراتژي، اعتماد، تعهد عاطفي، خودكفايتي، ماهيت دانش) به عنوان عوامل كليدي موثر بر اشتراك دانش در گروه مورد مطالعه دريافت و برداشت شدند. از اين مجموع، بالاترين ميزان همبستگي، بين كار تيمي با اشتراك دانش مشاهده شد. نظر به نتايج به‌دست‌آمده از تحليل رگرسيون چندگانه نيز استراتژي سازماني، اعتماد و خودكفايتي افراد به عنوان سه عامل اصلي كه بيشترين ميزان اثرگذاري بر اشتراك دانش را دارند، استخراج شدند. بنا بر يافته‌هاي حاصل از اين مطالعه، توجه همه‌جانبه به عوامل فرهنگي، فردي، سازماني، فني و دانشي براي ترغيب اعضاي سازمان به اشتراك دانش، تجارب و مهارت‌هايشان در زمره مهم‌ترين وظايف و مسيوليت‌هاي مديران سازمان‌ها، قابل ملاحظه است.