انديشه ي وطن در شعر دوره ي مشروطه

انديشه ي وطن در شعر دوره ي مشروطه

دوره ي مشروطيت، سرآغاز ورود بسياري از انديشه هاي نو درحوزه ي شعر ونثر فارسي است. انديشه هايي كه از اين دوره، وارد شعر فارسي شده اند، اگرچه بعضاً در سابقه ي ادبيات به نوعي يافت مي شوند، اما در ادبيات مشروطه شكل خاص خود را دارند. يكي از مهم ترين اين انديشه ها، انديشه ي وطن يا شعر وطني است كه به طور خاص در بحبوحه ي دوران مشروطه و سال هاي پس از آن به طور چشمگيري فضاي شعر ايران را در بر گرفت و اكثر شاعران اين دوره، سروده هاي وطني و استفاده از اين مفهوم را سرلوحه ي انديشه ي خود قرار دادند. در اين مقاله با نگاهي گذرا به مفهوم قديم و جديد وطن، جايگاه اين انديشه در شعر دوره ي مشروطيت نشان داده شده و ضمن معرفي بزرگ ترين شاعران وطنيه سرا، ويژگي هاي عمده ي اين نوع ادبي خاص، تجزيه و تحليل شده است.

Constitution era is the beginning of the arrival of new ideas in Persian poetry. The ideas that appeared in Persian literature have a particular form in this era. One of these main ideas was the thought of fatherland that filled most of the literary works. Reviewing the classic and modern concept of fatherland, this article tries to show the situation of this idea in the constitution-era literary works by introducing the greatest fatherland poets, along with analyzing the characteristics of this special genre.