روش‌شناسي فلسفي ولفسون (روش فرضي - استنتاجي)

روش‌شناسي فلسفي ولفسون (روش فرضي - استنتاجي)

در دوره جديد، به تبع علوم تجربي، بحث روش در فلسفه جايگاه ويژه‌اي دارد. برخي انديشمندان، روش رياضي، جمعي روش هندسي و برخي روش‌هاي متداول در علوم تجربي را در فلسفه به‌كار بسته‌اند. ولفسون، مورخ تاريخ فلسفه، روش فرضي ? استنتاجي را كه در علوم تجربي كاربرد دارد، براي مطالعه متن‌هاي فلسفي و كلامي برگزيده است. او بر پايه اين روش كوشيده است ميان مكتب‌ها و نظرهاي به ظاهر غير مرتبط ارتباط برقرار و گونه‌ها يا دوره‌ها و نظام‌هاي جديد فلسفي را شناسايي كند. در اين مقاله تلاش شده ضمن توضيح روش پيش‌گفته، از طريق مقايسه آن با ديگر روش‌ها، مشكلات و كاستي‌هاي آن بيان شود.

In new era, as result of the empirical science, the discussion of method in philosophy has an important position. The thinkers either apply the mathematical method, or the geometrical method, or the common methods used in empirical sciences to philosophy. Wolfson, the historian of the history of philosophy, uses the hypothetic-deductive method in studying philosophical and theological texts. Wolfson first sets a hypothesis and then tries to supply evidences in support of this hypothesis. Thus, he tries to connect unrelated views and schools in order to recognize new philosophical systems.