پديد آورندگان :
حقدوست، علي اكبر نويسنده دكتراي تخصصي آمار و اپيدميولوژي، دانشيار گروه آمار و اپيدميولوژي، مركز تحقيقات مدلسازي در سلامت، دانشكده بهداشت Haghdoost, Ali Akbar , دهقاني، محمودرضا نويسنده پزشك عمومي، كارشناس مركز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشكي dehghani, mahmoud reza , آيت اللهي موسوي، سيد امين نويسنده دكتراي تخصصي قارچشناسي، دانشيار گروه انگل و قارچ شناسي، دانشكده پزشكي Ayatollahimousavi, Seyed Amin , نفيسي، ياسمن نويسنده پزشك عمومي، كارشناس اداره بورس خارج از كشور، وزرات بهداشت، درمان و آموزش پزشكي nafisi, yasaman , وزيري نسب، شيما نويسنده دانشجو پزشكي، دانشكده پزشكي Vaziri Nasab, Shima , ساساني، پرديس نويسنده دانشجو پزشكي، دانشكده پزشكي Sasani, Pardis , بذرافشان، اعظم نويسنده دانشجو كارشناسي ارشد كتابداري، دانشكده مديريت و اطلاع رساني پزشكي Bazrafshan, Azam , پورخانداني، علي نويسنده دانشجو پزشكي، دانشكده پزشكي Pourkhandani, Ali , پورخانداني، الهام نويسنده دانشجوي پزشكي، دانشكده پزشكي Ppurkhandani, Elham , زارع شاهي، راحله نويسنده دانشجو داروسازي عمومي، دانشكده داروسازي Zareshahi, Rahele , طالبيان، الهام نويسنده , , صادقي راد، بهنام نويسنده داروساز عمومي، مركز تحقيقات علوم اعصاب دانشگاه علوم پزشكي كرمان sadeghirad, behnam , شمس الديني، اعظم نويسنده كارشناس دبيري زبان انگليسي، كارشناس دفتر بورسيه دانشگاه Shamsadini, Azam
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: توجه به تاثير بسيار زياد اعزام دانشجو به خارج براي ادامه تحصيل اهميت فراوان دارد، به شكلي كه حتي كشورهاي پيشرفته جهان نيز از اين امر مهم بي نياز نيستند، اين در حالي است كه هنوز در كشورهاي در حال توسعه توجه كافي و مديريت مناسبي براي بهره مندي از مزاياي بورسيه دانشجويان به خارج از كشور وجود ندارد. با توجه به ضرورت بيان شده، بايست در خصوص اعزام دانشجو به خارج دقت و حساسيت بيشتري در سيستم برنامه ريزي كشور وجود داشته باشد.
روش كار: تعداد 366 دانشجو در فاصله زماني بين1376 تا 1382 كه از كشور خارج شده بودند، وارد مطالعه شدند. مشخصات فردي دانشجو در زمان خروج از كشور، دانشگاه بورسيه كننده، دانشگاه محل تحصيل و رشته و طول مدت تحصيل دانشجو از طريق پرونده هاي وزارت بهداشت استخراج گرديد.
يافته ها: از مجموع 366 دانشجوي بورسيه بيشترين تعداد دانشجويان در كشورهاي اروپايي (7/69%) و در كشورهاي حوزه استراليا و اقيانوسيه (6/12%) تحصيل كرده بودند. ميانگين مدت تحصيل براي دانشجويان بورسيه در دوره هاي 4.07PhD سال (46/0±) و براي دانشجويان رشته هاي تخصص باليني 12/5 سال (54/0±) كه بين دو دوره از نظر آماري نيز اختلاف معني دار بود (001/0 > P). نرخ عدم بازگشت در دانشگاه هاي بزرگ و همچنين اعزامي از وزارت بيشتر از متوسط است و اين در حالي است كه در توليد علم دانشجويان بورسيه توسط دانشگاههاي تيپ سه موفق بوده اند.
نتيجه گيري: بيشترين بورسيه را دانشگاه هاي بزرگ كشور داشته اند كه البته با اطلاعات موجود تحليل دقيق اينكه آيا تناسب رعايت شده و آيا از عدالت نسبي برخوردار بوده است كار دشواري است.
