نقدي بر توسعه فضاهاي سبز استاندارد (نمونه موردي: شهرهاي ايران)

نقدي بر توسعه فضاهاي سبز استاندارد (نمونه موردي: شهرهاي ايران)

فضاهاي سبز به عنوان جزيي از نظام كالبدي شهر تا قرن هيجدهم عمدتاً در قالب باغ و يا پرديس براي استفاده افراد متشخص اجتماعي تجلي مي‌يافت. اين فضاها، در قرن نوزده و بويژه قرن بيستم در اثر افزايش جمعيت، رشد فيزيكي شتابان و بروز انواع فشارهاي روحي و رواني ناشي از شهرنشيني به عنوان يك نياز تنفسي و تفريحي مطرح گرديد. شهرسازان نوگرا در ابتدا به دنبال دگرگوني عظيم ناشي از شرايط اجتماعي و اقتصادي بر توسعه فضاهاي بهداشتي و عمومي از جمله فضاي سبز تاكيد داشته و در قرن بيستم با استاندارد نمودن فضاي سبز شهري بر وضعيت فيزيكي و غير فيزيكي اغلب شهرهاي جهان از جمله شهرهاي ايران تاثير گذاردند. هم اكنون طرح‌هاي شهري كشور در چارچوب رويكرد شهرسازي جديد توسط وزارت مسكن و شهرسازي تعيين و اعلام مي‌گردد. اين مقاله به دليل منحصر به فرد بودن واقعيت شهرها تاكيد مي‌كند كه توسعه فضاي سبز نمي‌تواند استاندارد واحد اختيار نمايد. بنابراين ابعاد فضاي سبز مانند هر پديده فضايي زنده لازم است با در نظر گرفتن واقعيات زيست اكولوژيكي و نيز عوامل اجتماعي و اقتصادي در قالب طرح‌هاي هاي منطقه‌اي و محلي تعيين و تعريف شود.

Green space is a part of the whole city up to the 18th century which was generally developed in the form of garden or paradise for special people. After the industrial revolution, emotional and mental stresses caused by hard and persevering jobs emerged, so these spaces were introduced as a respiratory need in the spread of cities. In search for a great deformation caused by social and economic situation, we have emphasized on the development of health and open space such as green space and in the th20 century by the standardization of green space which affects the physical and nonphysical situation of many cities in the world as well as the cities in our country. This paper emphasizes that green space standards cannot be unique as the reality of towns are unique. Green space dimensions, alike any other changeable facts, must be set by considering climatic, local and timely facts in the framework of physical planning.