تاثير آموزش مهارتهاي تفكر استقرايي بر پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان پايه‌هاي چهارم و پنجم كم‌توان‌ذهني

هدف: پژوهش حاضر، مقايسه تاثير روشهاي تدريس به شيوه الگوي تفكر استقرايي و سنّتي بر پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان استثنايي (كم‌توان‌ذهني) در درس علوم تجربي است. روش: اين مطالعه به شيوه نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون – پس آزمون با گروه كنترل انجام شده است. جامعه مورد مطالعه را 54 دانش‌آموزان دختر و پسر كم‌توان‌ذهني پايه چهارم و پنجم مدارس ابتدايي شهر همدان در سال تحصيلي 89- 88 تشكيل داده است. يافته‌ها: نتايج حاصل از آزمونهاي پيشرفت تحصيلي دو گروه آزمايش و گواه، بعد از بررسي و تجزيه و تحليل آماري حاكي از آن است كه پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان استثنايي پايه چهارم و پنجم ابتدايي (كم‌توان ذهني) در درس علوم تجربي كه با روش تدريس تفكر استقرايي آموزش ديده‌اند، بيشتر از پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزاني است كه با روش سنتي آموزش ديده‌اند. نتيجه‌گيري: از يافته‌هاي به دست آمده مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش درس علوم تجربي به شيوه تفكر استقرايي بر پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان كم‌توان‌ذهني، تاثير مثبت داشته است.

Objective: This study examines the effectiveness of the traditional teaching and deductive thinking skills teaching methods on academic achievement in students with intellectual disabilities. Method: A pretest-posttest control group design was chosen for study and follow up data was gathered. The sample consisted of 54 male and female students with intellectual disabilities in 4th and 5th grades of exceptional elementary school in Hamedan. This sample was divided into two groups of experimental and control, and treatment was assigned randomly to one of this groups. Analysis of data was accomplished by Covariance test. Results: Data analyses indicated that training by deductive thinking skills method was significantly more effective. Conclusion: Accordingly, we can suggest that teaching deductive thinking skills to students with intellectual disabilities can be a helpful teaching method.