شيوع بيش فعالي - نقص توجه (ADHD) در كودكان دبستاني شهر نيشابور طي سال تحصيلي 86-1385

شيوع بيش فعالي - نقص توجه (ADHD) در كودكان دبستاني شهر نيشابور طي سال تحصيلي 86-1385

زمينه و هدف : اختلال بيش‌فعالي - نقص‌توجه (ADHD) شايع‌ترين اختلال رواني در كودكان است. اين مطالعه به منظور تعيين فراواني اختلال بيش‌فعالي - نقص‌توجه و برخي عوامل موثر بر آن در دانش‌آموزان دبستاني شهر نيشابور انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي - مقطعي روي دانش‌آموزان دبستاني شهرنيشابور طي سال تحصيلي 86-1385 انجام شد. نمونه‌گيري به صورت خوشه‌اي طبقه‌بندي شده بود. داده‌ها از طريق پرسشنامه والدين و معلم كانر جمع‌آوري و براي هر دانش‌آموز دو پرسشنامه مجزا توسط والدين و مربي تكميل گرديد. تجزيه و تحليل داده‌ها با توجه به ميانگين نمرات مربيان و والدين انجام گرديد. نمره 15 به عنوان معيار احتمالي به منظور بيش‌فعالي انتخاب شد. يافته‌ها : 722 نفر (ميزان پاسخ 6/79درصد) در مطالعه شركت كردند. ميزان شيوع اختلال ADHD 5/12درصد با دامنه‌اطمينان 95درصد، از 10 تا 8/14 درصد بود. تفاوت شيوع اختلال ADHD در دو جنس معني‌دار نبود. شيوع اختلال ADHD در دانش‌آموزان با افزايش سن، افزايش معني‌داري داشت (05/0P < ). بيشترين شيوع اختلال ADHD در متولدين بهار و كمترين آن در متولدين تابستان بود (05/0P < ). تحصيلات پدر با بيش‌فعالي رابطه معني‌داري داشت. به طوري كه شيوع آن در كودكاني كه پدرانشان تحصيلات بالاتري داشتند، كمتر بود (05/0P < ). شغل پدر نيز با اختلال ADHD رابطه معني‌داري داشت (05/0P < ). متغيرهايي از قبيل نوع زايمان، رتبه تولد و تحصيلات مادر با اين اختلال رابطه معني‌داري نداشتند. نتيجه‌گيري: در اين مطالعه شيوع اختلال ADHD نسبت به مطالعات مشابه بيشتر بود. لازم است برنامه‌هاي مداخله‌اي در مورد گروه‌هاي در معرض خطر در نظر گرفته شود.

Background & Objective: ADHD is the most common mental disorder in children. Awareness of studentsʹ mental health has an important role in programming for decrementing their disorders and, improving their mental health and also preventing the complications of their decreased mental health. The aim of this study was to determine the prevalence of ADHD and some of the affecting factors among school children in Nishaboor localed in the North – East of Iran. Materials & Methods: This descriptive study was done on school children in Nishaboor during 2006. Subjectes selected by stratified cluster sampling. Data collection was done using the Connerʹs Parent and Teacher Scale questionnaire, and each studentʹs questionnaires were completed by both the teacher and the parents. Data analysis was performed regarding to the mean scores of teachers and parents. The score 15 was chosen as the probable indicator for ADHD. Results: 722 students (79.6%) were involved this study. Prevalence of ADHD was 12.5%, CI95%: 10–14.8%. There was no significant difference in gender distribution. The prevalence of ADHD had a significant rise with age (P < 0.05). The highest prevalence was in spring born and the lowest was in the summer born school children (P < 0.05). The prevalence of ADHD had a significant relationship with fatherʹs education and was lower in students whose father had higher educations (P < 0.05). Variables such as type of delivery, pariety, motherʹs education had no significant relationship with the prevalence of ADHD. Conclusion: In this study the prevalence of ADHD is higher than similar studies. Risk groups to be followed up by the responsible organizations.