بررسي مفهوم فقر و استغنا در مثنوي معنوي

«استغنا» يكي از مراحل سير و سلوك است كه سالك طريق حق، با رسيدن به آن، نوعي بي نيازي از ماسوي الله را در وجود خويش احساس مي كند و در همه حال، خود را، تنها نيازمند حق تعالي مي داند. «فقر» نيز از جمله مقامات عرفاني است و يكي از منازل عالي سير و سلوك به شمار مي آيد. سالك در اين مرحله به فناي في الله مي رسد و اين، نهايت مرتبه كاملان و عارفان محسوب مي شود. فقر، نيازمندي بنده به حق و بي نيازي از غيرحق است. در اين مقاله سعي بر آن است كه ابتدا مفهوم استغنا و فقر، به خوبي تعريف و تبيين شود و سپس اين دو موضوع در مثنوي مولانا، تحليل و بررسي گردد.