توسعه كشورهاي در حال توسعه، آزموني براي جهاني‌شدن

از جمله موضوعاتي كه در دهه‌هاي اخير به مساله محوري اقتصاد سياسي بين‌الملل تبديل شده، ارتباط پويش‌هاي اقتصاد بين‌المللي و «جهاني شدن» با منافع كشورهاي در حال توسعه بوده است. هرچند پژوهش‌هاي ارزشمندي انجام شده، ولي واقعيت اينست كه هنوز در تعيين دقيق ارتباط اين دو مسيله، اتفاق نظر وجود ندارد. طرفداران هر يك از دو ديدگاه جهاني‌شدن به عنوان خلق فرصت براي رشد و توسعه كشورهاي در حال توسعه و به عنوان يكي از عوامل توسعه نيافتگي كشورهاي فوق، با قدرت تمام در پي به كرسي نشاندن ديدگاه‌هاي خود مي‌باشند. پژوهش حاضر با كمك گرفتن از چارچوب نظري «وابستگي»، جهاني‌شدن اقتصاد در سه حوزه تجاري، تصميم‌گيري‌هاي بين‌المللي تحت حاكميت سازمان‌هاي مالي و سرمايه‌گذاري شركت‌هاي چند مليتي و تاثير آن بر رشد و توسعه اقتصادي كشورهاي در حال توسعه را مورد كنكاش قرار داده كه نتايج نشان مي‌دهد كه جهاني شدن به جاي تقويت وابستگي متقابل، بيشتر وابستگي يك طرفه جهان در حال توسعه را سبب شده و عليرغم تامين فرصت‌هايي براي توسعه، فقط تعداد انگشت‌شماري از كشورهاي فوق توانسته‌اند از آن منتفع شوند. طي دهه‌هاي گذشته، هر چند ميزان پيشرفت و توسعه قابل توجه بوده ولي توزيع نابرابر آن بين جهان توسعه‌يافته و در حال توسعه، كاملاً مشهود است.