بررسي رابطه ي علي بين مصرف حامل‌هاي انرژي و ارزش افزوده در بخش صنعت ايران طي سال‌هاي 1385-1346

بررسي رابطه ي علي بين مصرف حامل‌هاي انرژي و ارزش افزوده در بخش صنعت ايران طي سال‌هاي 1385-1346

انرژي از عوامل اصلي توليد است. رشد توليدات صنعتي با افزايش مصرف حامل‌هاي انرژي همراه بوده است. تبيين رابطه ي علي بين اين دو، از مباحث مهم اقتصاد انرژي محسوب مي شود. بهره‌برداري كارآمد از منابع انرژي و صرفه‌جويي در به كارگيري حامل هاي انرژي، به ويژه در بخش صنعت، از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. بنابراين، شناخت نوع رابطه بين توليدات صنعتي و مصرف انرژي در نيل به اين هدف ضروري است. در اين مقاله با استفاده از روش تودا-ياماموتو، به بررسي رابطه ي علي گرنجري بين حامل‌هاي انرژي مصرفي بخش صنعت و ارزش افزوده ي اين بخش در ايران طي سال‌هاي 1385-1346 پرداخته شده است. نتايج به دست آمده نشان مي‌دهند كه رابطه ي علي دو طرفه‌اي بين مصرف برق و ارزش افزوده ي بخش صنعتي و نيز رابطه ي يك طرفه‌اي از ارزش افزوده ي بخش صنعتي به طرف مصرف گاز طبيعي و فراورده‌هاي نفتي وجود دارد. براساس اين نتايج، سياست صرفه‌جويي در مورد گاز طبيعي و فراورده‌هاي نفتي را مي‌توان اعمال كرد، بدون آنكه بر ارزش افزوده ي بخش صنعتي تاثير زيادي داشته باشد.

Energy is one of the key factors of production. The growth of industrial production is accompanied with increases in the demand for energy. More Efficient use of energy is of great importance for any system of production. This paper entertains a Granger causality test between energy consumption and the value-added of Iranian industries during 1967-2006 by using Toda-Yamamoto method. The results indicate that there is (a) a bi-directional causality relationship Between industries’ industries Value- Added and electricity consumption , (b) and uni-directional causality relationship from industries’value-added to natural gas and other petroleum products. Consequently, it is possible to pursue a reduction policy in petroleum use without any prejudice to industrial production.