اصل همزيستي مسالمت‏آميز با غيرمسلمانان در اسلام

اصل همزيستي مسالمت‏آميز با غيرمسلمانان در اسلام

اديان آسماني براي تامين همزيستي، قوانيني الزام‏آور تشريع نموده‏اند. دين اسلام، مسلمانان را ملزم نموده به شيوه‏اي مسالمت‏آميز با مخالفان عقيدتي خود تعامل نموده و عدالت را در اين خصوص بر پا دارند. اما اگر غيرمسلمانان، خيانت پيشه نموده و عليه جان و مال و نواميس مسلمانان وارد عمليات خصمانه شوند سياست شرعي بر دفع تجاوز و مجازات خيانتكاران مبتني مي‏باشد. تمركز بر آيات قتال، عدم توجه به آيات مبني بر صلح و همزيستي و عدم دقت در سيره عملي پيامبر، باعث شده گروهي سياست اسلامي در رابطه با ملل غيرمسلمان را بر پايه جنگ دانسته و علت پيشرفت اسلام در قرون اوليه را زورِ شمشير بيان نمايند. اين جستار با رويكرد نظري و اسنادي و با استناد به منابع اصيل اسلامي ثابت مي‏كند كه اصل در تعامل با غيرمسلمانان بر صلح و همزيستي بوده و دين اسلام منادي همزيستي مذهبي با پيروان ساير اديان مي‏باشد.

The divine religions have legislated compelling laws to procure coexistence. The religion of Islam has obligated the Muslims to interact peacefully with their doctrinal opponents and exercise justice in this regard. However, if the non-Muslims commit treason and do hostile actions against Muslimsʹ life, wealth, honors, women and children, then the lawful policy is based on the repellence of aggression and punishment of betrayers. Focusing on the verses on the war, neglecting the verses on the peace and coexistence, and neglecting the Holy Prophetʹs practical conducts have led some people to consider the Islamic policy about the non-Muslim nations as based on the war and regard the reason of the progress of Islam in the early centuries as based on sword force. Using a theoretical and documentary approach and referring to the genuine Islamic recourses, the present paper proves that the principle of interaction with non-Muslims is based on peace and coexistence, and Islam is the inspirer of religious coexistence with the followers of other religions.