تحليل و تعيين فرايند مطلوب انجام برنامه ريزي توسعه روستايي

تحليل و تعيين فرايند مطلوب انجام برنامه ريزي توسعه روستايي

درجه مطلوبيت، مقبوليت، تناسب و سازگاري برنامه ريزي توسعه روستايي، ارتباط نزديكي با روش حاكم بر چگونگي انجام عمل برنامه ريزي دارد. هرچه ميزان درك متقابل و همراهي كنشگران اصلي، يعني مردم محلي، برنامه ريزان، سياست گذاران و مديران اجرايي در مرحله برنامه ريزي بيشتر باشد، تصميمات براي توسعه روستاها از سازگاري، پذيرش و اثربخشي بيشتري برخوردار خواهد شد و اين امر بستگي به رويكرد اتخاذ شده در روش برنامه ريزي دارد. تا دهه 1980، بر نقش برنامه ريزان متخصص بيش از ساير كنشگران در برنامه ريزي تاكيد مي شد. به تدريج ضعف هاي اساسي اين رويكرد آشكار شد و در رويكردهاي نوين توسعه و توسعه روستايي، جاي خود را به رويكرد برنامه ريزي ارتباطي داد. در اين مقاله، ضمن تدقيق در چارچوب مفهومي و عملياتي اين رويكرد نوين، موارد كاربردي استفاده از آن در برنامه ريزي توسعه روستايي ايران در آستانه تصويب و اجراي قانون برنامه پنجم توسعه معرفي شده است. اين تحقيق با روش توصيفي ـ تحليلي و از طريق تجزيه و تحليل محتواي اسناد علمي و تحقيقات مرتبط صورت گرفته است. يافته هاي اين مطالعه ما را در ترسيم خطوط اساسي انگاره نوين توسعه، و تعيين چارچوب الگوي كار اين رويكرد ياري مي كند.

There is a close relationship between the degree of desirability, acceptance, and appropriateness of rural development planning and the quality of the planning action. The higher the level of mutual understanding and collaboration of main stakeholders in planning process, the more consistent, acceptable and effective decisions. This fact depends on planning approach. There was more emphasis on the role of experts in planning process than other actors until 1980. Gradually, the main weaknesses of this approach appeared and it was replaced by communication planning approach. In this paper the conceptualization and operationalization of this approach, and its application in rural development concurrent with the time of approval and implementation of fifth development plan law was discussed. This study used descriptive-analytical method and related documents were analyzed.