بررسي وضعيت صنعت گردشگري ورزشي در ايران

گردشگري ورزشي صنعتي پيشرو در اكثر كشورهاي دنياست كه با رشد پيش‌بيني شده‌اي معادل 10 درصد در سال در حال اوج‌گيري و توسعه است (12،19). با توجه به قابليت‌ها و ظرفيت‌هاي فراوان در جذب گردشگر ورزشي در ايران (8) و منافع مختلف ورزشي، اقتصادي، اجتماعي، زيست‌محيطي، و سياسي كشور، لزوم توجه به مباحث مختلف مديريتي، بازاريابي، و سرمايه‌گذاري در توسعه و رشد اين صنعت نوين در كشور ما ضروري به نظر مي‌رسد (5،7). لذا، هدف از اين پژوهش عبارت است از بررسي وضعيت موجود و مطلوب صنعت گردشگري ورزشي كشور به منظور استفاده برنامه‌ريزان و مديران كشور. روش اين تحقيق توصيفي و از نوع زمينه‌يابي پيمايشي است. جامعه آماري عبارت بود از گروهي از متخصصان و اساتيد دانشگاه و مديران عالي در دو حوزه گردشگري و ورزشي پايتخت كه اطلاعات و شناخت كافي از حوزه گردشگري ورزشي داشتند. با مراجعه حضوري مشخص شد تعداد 116 نفر از آنان قادرند در اين طرح تحقيقي مشاركت نمايند كه در نهايت از اين تعداد 101 پرسشنامه پس از پيگيري‌هاي مستمر جمع‌آوري شد. پرسشنامه اين تحقيق محقق‌ساخته و به صورت دو وجهي (وضعيت موجود و مطلوب) طراحي شد كه پس از تاييد روايي (روايي سازه در بخش وضعيت موجود 91/0= KMO و در بخش وضعيت مطلوب 89/0=KMO) و پايايي (در بخش وضعيت موجود 97/0= و در بخش وضعيت مطلوب 95/0= ) به كار رفت. بر اساس نتايج به‌دست آمده، مولفه‌هاي هشت‌گانه توسعه صنعت گردشگري ورزشي كشور (مديريت و هماهنگي، حمايت‌هاي سياسي و قانوني، بازاريابي، زيرساخت‌ها و اماكن و تاسيسات، شناخت قابليت‌ها و ظرفيت‌ها، تحقيقات و پژوهش، فرهنگ‌سازي و ايجاد انگيزش، و آموزش و تعليم نيروي انساني) در وضعيت موجود و مطلوب مقايسه و اولويت‌بندي گرديد. همچنين، ثابت شد بين وضعيت موجود و مطلوب مولفه‌هاي هشت‌گانه صنعت گردشگري ورزشي كشور تفاوت معناداري وجود دارد و مشخص شد بين ديده‌گاه‌هاي پاسخ‌دهندگان با مدارك تحصيلي مختلف (تربيت بدني، گردشگري، و مديريت) همچنين بين ديدگاه متخصصان گردشگري و ورزش، مديران عالي در سازمان‌هاي گردشگري و ورزشي درباره اهميت مولفه‌هاي هشت‌گانه در توسعه صنعت گردشگري ورزشي كشور تفاوت معناداري وجود ندارد. لذا در مقوله گردشگري ورزشي نيز دستيابي به توسعه و گسترش و بهره‌مندي از منافع مختلف و رسيدن به وضعيت مطلوب در عرصه جهاني، بدون مديريت و برنامه‌ريزي صحيح و مناسب امكان‌پذير نيست. اما به نظر مي‌رسد آغاز مديريت در اين حوزه به پيش‌نيازهايي همچون درك اهميت توسعه اين صنعت به دست مردم و مسيولان، شناخت قابليت‌ها و ظرفيت‌ها، توسعه زيرساخت‌ها، وجود نيروي انساني متخصص، و انجام تحقيقات و پژوهش بيش‌تر نيازمند است.