انواع و فراواني آسيب هاي ورزشي

1. 2. آسيب ديدگي در خلال فعاليت هاي بدني يكي از مشكلات جدايي ناپذير در ورزش است و در صورت حاد بودن آن مي تواند موجب عدم توانايي تحرك، به خطر انداختن سلامتي جسماني و رواني، افزايش هزينه هاي درماني، كاهش انگيزه ورزشكاران شود.1 ورزش به عنوان يك وسيله سازنده و پيشگيري كننده از بروز آسيب ها ورزشي و عوارض ناشي از آن درتوان-بخشي و بهبود آسيب ها امروزه مورد توجه بسياري قرار گرفته است.2 مهمترين علل بروز آسيب هاي بدني، گرم نكردن بدن، عدم آمادگي جسماني، محيط نامناسب ورزشي، ابراز و وسايل غيراستاندارد و شدت برخوردهاي بدني ورزشكاران مي باشد.3 هدف پژوهش حاضر بررسي انواع و فراواني آسيب هاي ورزشي در ورزشكاران دانشگاه آزاد زاهدان مي باشد. نمونه هاي پژوهشي را 111پسر دانشجو با ميانگين سن 4/21 سال، ميانگين قد 9/172 سانتي متر و ميانگين وزن 4/69 كيلوگرم با 3 سال سابقه ورزشي تشكيل مي دهند. روش نمونه گيري از نوع توصيفي– همبستگي بوده واز طريق پرسشنامه انجام گرديد. براي تحليل داده ها و سطح معني داري نيز با استفاده از آزمون 2? با ضريب اطمينان 95 درصد محاسبه گرديد. نتايج حاصله نشان داد كه 5/86 درصد، دانشجويان به نوعي دچار آسيب ديدگي بوده اند كه از جمله دلايل آن افزايش تماس هاي ورزشكاران، استرس و شرايط حاكم بر مسابقه، عدم آمادگي جسماني، عدم حضور و پايين بودن دانش فني مربيان، هراس از شكست و خشونت ورزشكاران بوده است. در بررسي آسيب هاي وارده 38 درصد مربوط به ضرب خوردگي اندام تحتاني بيشترين و زخم و شكستگي كمترين آسيب را به خود اختصاص داده است كه از اين مقدار 30 درصد به انگشتان كف پا 3/11 درصد، لگن خاصره و 5/3 درصد به ران مربوط مي باشد. آسيب هاي وارده به كمر 4/27 درصد، گردن 9/16 وخاجي 2/3 درصد بوده است. در اندام فوقاني كف دست و انگشتان 4/38 درصد، بازو 5/5 درصد و آرنج 4/32 درصد، آسيب پذيرترين بخش هاي اندام فوقاني بودند. از نظر طبقه بندي نوع آسيب ديدگي آسيب هاي عضلاني وتري 59 درصد، بيشترين و آسيب هاي استخواني 8/9 درصد، كمترين درصد آسيب ديدگي را داشته اند. نهايتا ورزشكاران به علت آمادگي جسماني بالاتر، كمترين آسيب ديدگي را دارا بودند و در صورت بروز آسيب ديدگي زودتر ترميم مي يافتند. ]م ت ع پ ز، 12(5):96[