مشاركت اجتماعي زنان از ديدگاه كتاب، سنت و فقه اسلامي

مشاركت اجتماعي زنان از ديدگاه كتاب، سنت و فقه اسلامي

از مباحث مهم و مطرح در جوامع اسلامي آن است كه آيا زنان مسلمان مي توانند در جامعه حضور يافته و به ايفاي نقش اجتماعي خود بپردازند؟ در اين صورت، با توجه به اين كه مشاركت اجتماعي بانوان مستلزم ارتباط و معاشرت با مردان نيز هست، آيا فقه اسلامي كه برگرفته از قرآن كريم و روايات وارده از اهل بيت (ع) است، اين گونه ارتباط را تاييد مي كند يا نه؟ آيا اين معاشرت ها محدود است يا مطلق؟ و اگر محدود است چه حد و مرزهايي براي آن در نظر گرفته شده است؟ اين پژوهش، ضمن پاسخ گويي به پرسش هاي ياد شده، در صدد اثبات اين مسيله مي باشد كه شريعت اسلامي، حضور اجتماعي زنان را با رعايت ضوابط و آداب تعيين كرده، پذيرفته است؛ آدابي كه برخي از آن مشترك ميان مردان و زنان است و برخي ديگر ويژه ي زنان مي باشد كه به همه ي آن ها در اين مقاله اشاره خواهد شد. حاصل سخن آن كه ارتباط زن و مرد و يا به بيان ديگر، مشاركت اجتماعي زنان در صورتي كه براي انجام وظايف محوله و براساس موازين تعيين شده از سوي شارع باشد، نه تنها اشكالي ندارد بلكه چه بسا ضرورت هم خواهد داشت.

One of the important issues in Islamic societies is whether Muslim women can contribute to the social activities or not. If yes, as such a contribution involves a relationship with men, does Islamic Jurisprudence based on Quran and narrations agree with such a relationship? Is this relationship limited or absolute? If limited, what are its restraints? This paper attempted to answer these questions and to prove the fact that Islamic Sharia approves of womenʹs social contribution on condition that principles are observed. Some of these principles are common to both men and women and some particular to women. In conclusion, the relationship between men and women, and in other words, womenʹs social contribution observing principles for to perform assigned tasks, is not only acceptable but also necessary. Keywords: Quran, Narrations, Jurisprudence, Women, Principles, Social contribution.