مقايسه‌ي ميزان آنزيم ادراري ان-استيل-بتا-دي-گلوكزآمينيداز در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 و افراد غير ديابتي

مقايسه‌ي ميزان آنزيم ادراري ان-استيل-بتا-دي-گلوكزآمينيداز در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 و افراد غير ديابتي

مقدمه: امروزه طي آزمايشات كلينيكي اختلالات كليه، ارزيابي آنزيم‌هاي ادراري مورد توجه قرار گرفته است. يكي از اين آنزيم‌ها، آنزيم ان استيل بتا دي گلوكز آمينيداز (NAG) مي‌باشد كه بيشترين غلظت آن در توبول‌هاي پروگزيمال كليه وجود دارد و به دنبال آسيب‌هاي مختلف كليوي فعاليت اين آنزيم در ادرار افزايش مي‌يابد. هدف از اين بررسي، مقايسه‌ي دفع اين آنزيم و آلبومين، در بيماران ديابتي نوع 2 و افراد غيرديابتي بود. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش، كراتينين، آلبومين و ميزان فعاليت آنزيم NAG در ادرار30 بيمار مبتلا ديابت نوع 2 و 30 فرد غير ديابتي مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌هاي به دست آمده نشان داد ميزان دفع آنزيم در بيماران ديابتي نسبت به افراد غير ديابتي افزايش مي‌يابد و اين افزايش معني‌دار بود (001/0P < ). هم‌چنين افزايش ميزان دفع آنزيم در بيماران ديابتي نوع 2 با دفع غيرطبيعي آلبومين در مقايسه با گروه بيماران با دفع طبيعي آلبومين نشان داده شد. ميزان آنزيم NAG دفع شده در بيماران ديابتي با كنترل خوب و ضعيف قند خون مقايسه شد. يافته‌هاي آماري حاكي از افزايش معني‌دار دفع آنزيم در بيماران با كنترل ضعيف قند خون بود (05/0P < ). هم‌چنين يافته‌ها وجود رابطه‌ي مستقيم و معني‌داري بين ميزان دفع آنزيم NAG با گلوكز خون و HbA1c را نشان داد. نتيجه‌‌گيري: اندازه‌گيري فعاليت آنزيم NAG مي‌تواند به عنوان يك ماركر براي تشخيص آسيب كليوي در بيماران ديابتي مفيد باشد.

Introduction: For renal impairment, in clinical diagnostic practice currently the assessment of urinary enzymes is used. One of these enzymes is N-acetyl-beta-D-glucosaminidase (NAG), a widely distributed lysosomal enzyme with a molecular weight of 140000 Da, located predominantly in the renal proximal tubules. NAG activity in the urine increases in patients with various glomerulonephritides, diabetic nephropathy, tubulointerstitial diseases, renal allograft rejection and toxic renal injury. Materials and Methods: The study population included 30 type 2 diabetes and 30 non-diabetic subjects, and the latter group had normal glucose tolerance test. Urinary NAG, albumin, creatinine, serum glucose and HbA1c% were measured. The urinary NAG and albumin index in non-diabetic subjects were compared with those of the diabetic patients. The differences between the two groups (HbA1c < %7 and HbA1c > %7) were calculated. Results: Significant differences were determined in NAG activity between the diabetic and non-diabetic subjects (p < 0.001). Excreted urinary NAG increased in diabetes patients with poor glycemic control (HbA1c > 7%) compared to those with good glycemic control (HbA1c < 7%), an increase that was significant (p < 0.05). There was an increase in urinary NAG excretion in diabetic patients with abnormal albumin excretion compared to those with normal albumin excretion (p= 0.001). NAG excretion had a positive correlation with blood glucose and HbA1c%. Conclusion: Our results showed that determination of urinary NAG activity could be useful marker of early renal damage in diabetic nephropathy and confirmed the use of NAG enzyme as a routine screening test.