كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در بيماران ديابتي نوع يك

كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در بيماران ديابتي نوع يك

مقدمه: با توجه به اهميت روزافزون ارتقا كيفيت زندگي در بيماري‌هاي مزمن از جمله بيماري ديابت، اين پژوهش به منظور بررسي سطح كيفيت زندگي مرتبط با سلامت، در بيماران ديابتي نوع يك در ايران انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، به صورت مقطعي، روي 150 بيمار ديابتي نوع يك انجام شد. پرسش‌نامه‌ي ارزيابي كيفيت زندگي كه روايي و پايايي آن در گذشته به اثبات رسيده بود، به بيماران داده شد. اين پرسش‌نامه شامل 20 سوال در پنج حيطه‌ي روابط اجتماعي، رواني ـ عاطفي، فعاليت‌هاي روزانه، عملكرد تحصيلي و درمان مي‌باشد. يافته‌ها: ميانگين سني افراد 84/6±14/22 سال و ميانگين مدت زمان ابتلا به بيماري 14/7±97/8 سال بود. هم‌چنين ميانگين امتياز كيفيت عمومي زندگي براي مردان 95/13±70/70 و براي زنان 87/11±27/67 بود. بين مردان و زنان از نظر امتياز كيفيت عمومي زندگي اختلاف معني‌داري ديده نشد، ولي در حيطه‌ي درمان، كيفيت زندگي در مردان نسبت به زنان به طور معني‌داري بالاتر بود. امتياز كيفيت عمومي زندگي با مدت زمان ابتلا و نوع انسولين ارتباط معني‌داري داشت، و نيز امتياز كيفيت عمومي زندگي و در حيطه‌هاي رواني ـ عاطفي، روابط اجتماعي، عملكرد تحصيلي و درمان در بيماراني كه از انسولين‌هاي آنالوگ استفاده مي‌كردند، بهتر بود. نتيجه‌گيري: اين پژوهش براي اولين بار در ايران به منظور بررسي امتياز كيفيت زندگي در بيماران ديابتي نوع يك انجام شد. به نظر مي‌رسد مراقبت همه جانبه‌ از بيماران ديابتي شامل مشاوره‌هاي بهداشت روان، و آموزش ساختاريافته و هدفمند مي‌تواند در اين زمينه راهگشا باشد.

Introduction: Considering the importance of quality of life (QoL) affected in chronic diseases including diabetes, this study conducted to evaluate health-related quality of life in patients with type 1-diabetes. Materials and Methods: In this cross-sectional study, 150 patients with type 1 diabetes were enrolled from the Institute of Endocrinology & Metabolism. A quality of Life questionnaire validated previously for assessment of QoL in people with type-1 diabetes in Iran was used. The questionnaire included 20 questions in five areas of social relationships, emotional, daily activity, academic performance and treatment. Results: Mean age of the subjects and duration of disease were 22.14±6.84, 8.97± 7.14 years respectively. The mean score for general quality of life was 70.70±13.95 in men and 67.27±11.87 in women. There was no significant difference in general quality of life between men and women. However, regarding treatment, the quality of life in men (65.64±16.65) was higher than in women (P < 0.05). General quality of life was significantly correlated with duration of diabetes and type of insulin. In patients treated with insulin-analogues, general quality of life and areas of emotional, social relationships, academic performance and treatment were better. Conclusion: To conclude, comprehensive diabetes care, including mental health counseling and structured patient education programs might improve QoL in Iranian patients with type 1 diabetes.