مولوي و حيرت عارفانه

Rumi and Mystical Amazement

حيرت در عرفان يكي از هفت منازل سير و سلوك است و مي‌تواند سالك را به حقيقت رهنمون گردد. مولانا به عنوان بزرگترين معلم عرفان ديدگاه فراگيري نسبت به حيرت دارد و آن را به حيرت ممدوح و مذموم تقسيم نموده و همچنين حيرت را در مورد ذات الهي ناپسند به شمار مي‌آورد، اما حيرت را چون عشق، تكامل بخش خوانده و عارف را در مرحله حيراني در برزخي بين هستي و نيستي ترسيم نموده كه تنها در زماني از اين سرگشتگي رها مي‌شود كه روح او به سوي حقيقت پرواز نمايد و آرام گيرد. همچنين حيرت راستين را از حيرت دروغين جدا نموده و در حكاياتي متعدد مدعيان دروغين را رسوا كرده است. انگيزه‌هاي حيرت را نيز بر شمرده كه مهمترين عامل ايجاد آن را مشاهده جمال الهي مي‌داند.

Amazement in mysticism is one of the seven chambers of spiritual journey and can lead the disciple to reality. Rumi, as the greatest teacher of mysticism, has a holistic perspective toward amazement so that he has divided that into preferred and rejected amazement. In addition, he assumes it to be not preferred in terms of divine nature, but at the same time he takes amazement as something complementary just like that of love and that he draws the picture of mystic as someone at the stage of amazement within a limbo between existence and nonexistence who will be released from bewilderment only when his soul will fly toward the reality and relax over there. Also, he separates true amazement from false one, and in numerous narrations he disgraces false claims. He has also accounts for amazement motifs that their most important impetus is visiting the divine face.