نقش اضطراب اجتماعي اندام در تعيين انگيزه مشاركت در تمرينات ورزشي

The Role of Social Physique Anxiety in Determining the Motivation for Participating in Physical Activity

پژوهش ها حاكي از آنند افرادي كه اضطراب زيادي در مورد شكل اندام خود دارند، كمتر از ديگران ورزش مي كنند و در صورت مبادرت به ورزش، اغلب با انگيزه هاي بيروني اقدام به اين كار مي كنند. با توجه به شيوع اضطراب اجتماعي اندام و تاثيرگذاري منفي نيرومند آن بر انگيزه مشاركت در تمرينات ورزشي، مطالعه اين عامل و نحوه تعامل آن با ويژگي هاي شخصيتي از نظر اثرگذاري برانگيزه مشاركت در تمرينات ورزشي ضروري مي نمايد. براين اساس، هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير ميزان اضطراب اجتماعي اندام بر نوع انگيزه افراد براي انجام تمرينات ورزشي و تعيين نقش عزت نفس در اين ميان است. به اين منظور 265 دانشجوي دانشگاه زنجان (156 دختر و 109 پسر) به صورت خوشه اي نمونه گيري شده و دفترچه اي متشكل از مقياس اضطراب اجتماعي اندام، مقياس عزت نفس روزنبرگ، مقياس انگيزش ورزشي و اطلاعات جمعيت شناختي را تكميل كردند. نتايج نشان داد كه انگيزه هاي بيروني براي ورزش كردن در نزد افراد دچار اضطراب زياد بيش از افراد دچار اضطراب كم است (017/0=P). همچنين ميزان بي انگيزگي در آزمودني هاي دچار اضطراب زياد بيشتر از افراد ديگر است (008/0=P). علاوه بر اين، معلوم شد تعامل زيادي بين اضطراب اجتماعي اندام و ميزان عزت نفس هر فرد از نظر اثرگذاري بر انگيزه ورزش وجود دارد (019/0=P). در مجموع، نتايج حاكي از آن است كه اضطراب اجتماعي اندام نقش موثري در تعيين نوع انگيزه فرد براي انجام تمرينات ورزشي دارد.

Research suggests that people with high anxiety about their body shape participate in exercise less than others, and in the case of participation, their main motivation is internal motivation. Considering the prevalence of social physique anxiety and its strong negative influence on the motivation to participate in physical activity, it is necessary to study the effect of this factor and its interaction with the personality characters to determine the motivation to participate in physical activity. Thus, the aim of the present study was to investigate the effect of social physique anxiety (SPA) on the kind of motivation for exercise, and to determine intervening role of self-esteem. For this purpose, a sample of 265 undergraduate students of Zanjan Univeristy (156 females and 109 males) were randomly selected and completed a booklet consisting of "Social physique anxiety scale", "Rosenberg self-esteem scale", "sport motivation scale" and demographic information. The results of the study revealed that external motivation for exercise was higher in students with high SPA than those with low SPA (P=0.017). Lack of motivation was higher in students with high SPA than others (P = 0.008). In addition, it was observed that there was a significant interaction between SPA and self-esteem if affecting exercise motivation was concerned (P = 0.019). In conclusion, the present study indicated that SPA had an important role in determining the kind of motivation for participation in physical activity.