نشانه‌شناسي زبان در شعر كودك

The Semiotics of Child Poetry

تجلّي شعركودك، همچون هنر شعر حوزه بزرگسال، در زبان و ساختار خاص آن است؛ امّا تمايز شعر كودك، از شعر بزرگسال، در ضرباهنگ و موسيقي سرشار همراه با ريتم تند زبان، استفاده از دست‌مايه‌هاي زباني نشاط‌انگيز، كنش تصويري بالا، بيروني بودن زبان، استفاده از مكان و محيط بيروني در شخصيّت‌پردازي مطلق، يك‌پارچگي و عدم فاصله‌گذاري و حذف در خط روايي شعر، تك آوايي بودن زبان شعري در محور عمودي، كوتاهي و مقطوع بودن زبان در محور افقي، ترجيح زبان بر پيام، از نشانه‌هاي مربوط به حوزه تفكيك شده شعر كودك است. غناي موسيقيايي شعر كودك بسيار پيچيده و دشوارتر از كاربرد صحيح ديگر عناصر زباني است؛ چراكه استخدام درست و آگاهانه عناصر موسيقيايي در شعركودك نيازمند دقّت، حوصله و از همه مهمتر تسلط و درك درست از زبان كودكانه مي باشد. اين مقاله در خدمت تشريح و بازكردن مهمترين نشانه (ويژگي)‌هاي زباني شعر كودك قرار گرفته است.

Like adult poetry, the main characteristic of child poetry is in its special language and structure. What distinguishes child poetry from adult poetry is the abundant rhythm and music along with a fast linguistic rhythm, the use of happy language, high pictorial function, the use of external environment in personification, integration, lack of space and omission in the narrative line of the poem, the monophthong nature of the poetic language at a paradigmatic level, the shortness of language at a syntagmatic level, and the priority of language over message. The musical richness of child poetry is much more complex and difficult than the correct use of other linguistic elements, because the correct and informed employment of musical elements in child poetry requires attention, patience, and more importantly a good command and right comprehension of childish language. This article tries to analyze and clarify the most important linguistic features of child poetry.