بررسي نقش صفات شخصيت و سبك هاي شناختي در گرايش و اجتناب از بحث و استدلال

چكيده اين پژوهش با هدف بررسي گرايش و اجتناب از بحث و استدلال دانشجويان و رابطه آن با ويژگي‌هاي شخصيتي و سبك‌هاي شناختي انجام شده است. با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي 289 دانشجوي دوره كارشناسي از گروه‌هاي تحصيلي هنر، علوم پايه و حقوق و علوم سياسي در دانشگاه مازندران انتخاب شدند. داده‌ها از طريق مقياس انداز‌ه‌گيري گرايش و اجتناب از بـحث و استدلال، مقياس پنج عامل بزرگ شخصيت و مـقياس سبك‌هاي شـناختي A-E جمع‌آوري گرديد. تحليل واريانس نشان داد بين ميانگين نمرات دانشجويان گروه‌هاي تحصيلي مورد مطالعه در گرايش و اجتناب از بحث و استدلال تفاوتي وجود ندارد و بين سبك‌هاي شناختي جذب كننده و كاوش كننده با گرايش و اجتناب از بحث و استدلال نيز همبستگي مشاهده نگرديد. از ميان پنج عامل بزرگ شخصيت، برون‌گرايي و گشودگي به ترتيب همبستگي 25/0 و 26/0 را با گرايش به بحث و استدلال نشان دادند. ويژگي شخصيتي با وجدان بودن همبستگي 12/0 را با گرايش به بحث و استدلال و 12/0- را با اجتناب از بحث و استدلال نشان داده است و بين روان رنجورخويي و برون‌گرايي به ترتيب با اجتناب از بحث و استدلال همبستگي 17/0 و 15/0- مشاهده گرديد. تحليل رگرسيون نشان داد كه از ميان متغيرهاي مورد مطالعه فقط دو صفت شخصيتي برون‌گرايي و گشودگي مي‌توانند تا حدي تغييرات در گرايش به بحث و استدلال را تبيين نمايند و اين نمايانگر آن است ويژگي هايي چون معاشرتي بودن، ابراز وجود و قاطعيت و گشودگي نسبت به تجربه هاي جديد مي توانند در تبيين گرايش به بحث و استدلال دخالت داشته باشد.