مديريت شايستگي در سازمان‌هاي دولتي و سنخ شناسي آن در ايران

در هزاره‌ي سوم مزيت رقابتي سازمان‌ها در ميزان هوش، دانايي، دانش خردمندانه و شايستگي نيروي انساني آن‌ها نهفته است. در اقتصاد دانش بنيان عصر كنوني نيز، دارايي‌هاي فكري به‌خصوص سرمايه‌هاي انساني جزي مهم‌ترين دارايي‌هاي سازماني محسوب مي‌شوند و موفقيت نهفته‌ي سازمان‌ها ريشه در توانايي‌هاي فكري آن‌ها دارد. هر جامعه‌اي كه علاقه‌مند باشد سهم موثري در هزاره‌ي سوم و چالش‌هاي جهاني ايفا كند، بايد راه را براي افراد علاقه‌مند به بسط دانايي و رشد ظرفيت هوشي خود بگشايد و اساساً احترام و علاقه به تعالي انساني را در برنامه‌ريزي‌هاي كلان خود قرار دهد. از نگاهي ديگر بسياري از صاحب‌نظران مديريت معتقدند كه مزيت‌هاي رقابتي آينده به شكل توانايي سازمان‌ها در مديريت دانش و اطلاعات جلوه‌گر خواهد شد. در تحقق اين هدف مديريت شايستگي يكي از مباحث مهم در حوزه‌ي مديريت دانش و مديريت اين حوزه دانش نيز زيرمجموعه‌ي مديريت منابع انساني است. بنابراين، به سبب نقشي كه اين متغير اثرگذار در موفقيت سازمان‌ها ايفا مي‌كند، در اين مقاله سعي بر آن است تا به شكل نظري مباحث مربوط به مديريت شايستگي بررسي شود. از آن‌جا كه كشور ما در دوره‌اي حساس از تحولات اقتصادي، اجتماعي، فناوري و... قرار گرفته است، اين ضرورت بيش از پيش احساس مي‌شود كه، براي رويارويي با فرصت‌ها و كنترل تهديدهاي قرن حاضر، مديريت مبتني بر شايستگي به‌خوبي تعريف و سازوكارهاي بهبود آن شناخته شود و با تلاشي مضاعف، موجباتي فراهم شود تا اين ناشايسته‌سالاري در نظام دولتي ما كم‌رنگ شود؛ چنان‌كه سند چشم‌انداز بيست‌ساله، در ترسيم نظام اداري مطلوب كشور، تحقق نظام اداري شايسته‌سالار و دانش‌گرا را مورد تاكيد قرار مي‌دهد.