اثربخشي دو رويكرد طرحواره درماني و دلبستگي درماني بر سبكهاي دلبستگي در دانشجويان مرحله عقد

Comparison of the Effectiveness of Schema Therapy and Attachment Therapy on Attachment Styles in Contractually Engaged Students

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي دو رويكرد طرحواره‌درماني و دلبستگي‌درماني بر سبك‌هاي دلبستگي مي‌باشد. روش: روش تحقيق نيمه آزمايشي بوده، كه در آن از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل استفاده گرديد. جامعه آماري كليه دانشجويان در مرحله عقد دانشگاه كردستان بود، كه براي ازدواج دانشجويي در واحد ازدواج دانشجويي دفتر نهاد رهبري آن دانشگاه ثبت‌نام كرده بودند. روش نمونه‌گيري به صورت در دسترس بود كه ابتدا تمام آزمودني ها (جامعه آماري) ابزارهاي پژوهش را تكميل نموده، از ميان آن ها تعداد 67 نفر از افرادي كه نمره پاييني را درسبك هاي دلبستگي به دست آوردند، گزينش و سپس از اين تعداد به طور تصادفي 45 نفر انتخاب شدند. اين نمونه 45 نفري به صورت تصادفي در سه گروه پژوهش يعني گروه هاي طرحواره‌درماني، دلبستگي‌درماني و كنترل هر كدام به تعداد 15 نفر گمارش شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سبك‌هاي دلبستگي هازن و شيور بود كه هر سه گروه پس از تكميل پيش آزمون و 10 جلسه درمانيِ انفرادي آن ها را تكميل كردند. بعد از سه ماه و در مرحله‌ پي‌گيري، آزمودني ها ابزار پژوهش را مجدداً تكميل نمودند. روش تجزيه و تحليل داده ها، تحليل واريانس يك راهه روي نمرات تفاضل بود. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه در افزايش سبك دلبستگي ايمن، روش دلبستگي درماني معنادار بوده است(002/0p?). در كاهش سبك دلبستگي ناايمن، روش دلبستگي درماني اثر معناداري داشته است (042/0p?) اما در كاهش سبك دلبستگي دوسوگرا هيچ كدام از روش هاي درماني تاثير معناداري نداشته اند. نتايج: روش دلبستگي درماني در كاهش سبك نا ايمن و افزايش سبك ايمن، روشي مناسب است كه در مشاوره زوج هاي جوان موثر است.