رابطه بين توسعه پايدار معماري محيطي و طراحي اقليمي در مناطق كوهستاني مطالعه موردي: شهرك ماسوله

اين مقاله كوششي است هدفمند براي معرفي يكي از جريانهاي مهم معماري معاصركه طراحي پايدار ناميده مي شود .هدف از اين مطالعه بررسي طراحي اقليمي شهر ماسوله در چارچوب آسايش انسان براي دستيابي به توسعه پايدار مي باشد. در اين مقاله نخست به شرح ويژگي هاي اقليمي، جغرافيايي و معماري بومي ماسوله بعنوان بستر اصلي مطالعه پرداخته شده و در ادامه، با استفاده از مدل زيست- اقليم ساختماني گيوني و مدل برآورد مقادير نياز به گرمايش و سرمايش HDD و CDD به بررسي معماري اقليمي ماسوله بعنوان يك الگوي پايلوت در مناطق كوهستاني پرداخته مي شود. براي تعيين نوع اقليم ماسوله نيز از روش طبقه بندي اقليمي دمارتن استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان داد كه ماههاي ارديبهشت، خرداد و تير در محدوده قابل تحمل از نظر آسايش انسان واقع شده اند همچنين به استثناي ماههاي خرداد و تير كه مقاديرHDD و CDD در آن صفر مي باشد، در 10 ماه ديگر سال نياز به HDD 2420 درجه- روز محاسبه شده و ماههاي ارديبهشت و آذر با 22و 409 درجه- روز به ترتيب كمترين و بيشترين مقدار نياز به گرمايش را دارا هستند.