بررسي سبكي رساله عشقيه

سرزمين هند از گذشته هاي دور جايي امن براي زبان فارسي و فارسي زبانان بوده و برخي از آثار ارزشمند فارسي در اين سرزمين تاليف شده است. قاضي حميد الدين ناگوري(متوفي 643ه .ق) يكي از عرفا و نويسندگان ايراني ساكن اين سرزمين بوده و رسالات ارزشمندي را به زبان فارسي تاليف كرده است، كه از جمله ميتوان «رساله عشقيه» را نام برد. در اين نوشتار نخست به معرفي مختصر نويسنده و رساله عشقيه پرداخته شده و سپس در بررسي سبكي اين رساله، به جنبه هاي دروني و بيروني آن توجه شده است. اين بررسي سه بخش عمده « ويژگيهاي فكري و محتوايي» ، « ويژگيهاي زباني» و «ويژگيهاي ادبي» را در بر ميگيرد.

Since ancient times, Indian Land had been a secure place for Persian and Persian speakers and some of valuable Persian works have been written in this land. Ghazi Hamideddin Nagoori (died in 643 hegira year/ 1263 AD) is one of the Iranian mystics and writers who was inhabited in this land and he has written some valuable treatises in Persian language of which we can refer to Resaleh-E-Eshghiyeh” (literally: Love Treatise). At this article, we initially introduce the author and Resaleh- E- Eshghiyeh briefly and then examine the given treatise stylistically where internal and external aspect of this book has been taken into consideration. This survey covers three main parts including intellectual and content characteristics, lingual properties, and literary specifications.