بررسي تطبيقي مباني خاص روشهاي تفسير قرآن و انگاره‌هاي هرمنوتيستهاي كلاسيك

فهم آيات قرآن مستلزم به‌ كارگيري روشهايي است كه بر پايه مباني صحيحي بنا شده باشند. مطالعه تطبيقي يكي از پژوهش‌هايي است كه مي‌تواند به مفسّران در اتخاذ مباني و روشهاي بهينه تفسيري، ياري رساند. با توجه به اهميت هرمنوتيك و وجود دغدغه‌هاي تفسيري مشترك ميان مفسّران و هرمنوتيستها، در پژوهش حاضر به بررسي تطبيقي مباني پنج روش اصلي تفسير قرآن (قرآن به قرآن، روايي، ادبي، عقلي، باطني) با انگاره‌هاي هفت نفر از مشهورترين هرمنوتيستهاي كلاسيك (كلادنيوس، آست، ولف، شلايرماخر، بويك، درويزن، ديلتاي) پرداخته شده است. در اين پژوهش نشان داديم كه علي‌رغم پيش‌فرضها و مبادي معرفتي متفاوت، شباهتهايي ميان مباني خاص هر يك از روشهاي تفسير قرآن و انگاره‌هاي هرمنوتيستهاي كلاسيك وجود دارد.

Understanding the verses of the Qur’an requires employing methods based on proper principles. Comparative study is one of the researches that can help interpreters to adopt optimal exegetical principles and methods. Given the importance of hermeneutics and the existence of common concerns among the interpreters and hermeneutists, the present research undertakes a comparative study of the principles of the five methods of the Qur’an interpretation (Qur’an through Qur’an, narrational [riwa’i], literary, rational, and esoteric) and the suppositions of seven of the most well-known classic hermeneutists (Chladenius, Ast, Wolff, Schleiermacher, Boeckh, Droysen, Dilthey). We have indicated in this research that despite different epistemological presuppositions and principles, there are similarities between the specific principles of each of the Qur’an interpretation methods and the suppositions of the classic hermeneutists.