بررسي تطبيقي وزن هاي كمي و تكيه اي - هجايي در فارسي و گيلكي

A Comparative study of quantitative and accentual-syllabic meters in Fārsi and Gilaki

در اين مقاله ابتدا دو نوع وزن عروضي (كمّي) و تكيه اي- هجايي در فارسي و گيلكي به صورت تطبيقي بررسي شده، سپس ويژگي هاي ترانه در آنها مورد توجه قرار گرفته است. علاوه بر اين، به اين نكته نيز اشاره شده است كه گويش گيلكي به خاطر نداشتن گونه معيار و به علت ويژگي‌هاي خاص دستگاه مصوتي آن، اصولاً مناسب وزن عروضي نيست و اشعاري كه به وزن عروضي در اين گويش سروده شده، اصول شعر عروضي در آنها، معيار يا يك‌دست نشده است و اين همه، سبب شده است تا تمام اين اشعار عملاً در قالب هاي وزن تكيه اي- هجايي، يعني وزن اصيل و قديم رايج در تمام گويش هاي ايراني قرار بگيرند.

This article through performing a comparative study between quantitative (prosody) meter and accentual-syllabic meter analyzes the characteristics of the songs in the two dialects. A number of Gilaki poems are in quantitative meter, but this language did not happen to be a standard dialect; besides its vowel system is not made in a way to express the quantitative meter, and thus the principles of this meter have never had the chance to be standardized in Gilaki dialect. As a result, the verse form for these poems turned to be accentual-syllabic which is the original meter in all Iranian dialects.