پيمان بغداد

پس از جنگ جهاني دوم، جهان به دو قطب متضاد به رهبري آمريكا و شوروي تقسيم شده بود. استراتژي آمريكا جلوگيري از گسترش نفوذ كمونيسم در جهان به‌ويژه در منطقه خاورميانه بود. بدين منظور سياست اتحاد منطقه‌اي را از طريق پيمان‌هاي دفاعي سياسي، اقتصادي در پيش گرفت و پيمان ناتو و سيتو و سپس بغداد (1955م.)را به عنوان حلقه امنيتي عليه شوروي به وجود آورد. در پيمان بغداد علاوه بر اهداف سياسي و نظامي اهداف اقتصادي نيز مدنظر قرار داشت. پيمان بغداد با كودتاي عبدالكريم قاسم (1958م.) و خروج عراق از آن تضعيف گرديد و مقر آن به آنكارا انتقال داده شد و به سازمان پيمان مركزي- سنتو- تغيير نام يافت. در اين مقاله روند پيدايش و تاثيرات منطقه اي اين پيمان مورد بررسي و تحليل قرار مي‌ گيرد.