مشخصه‌هاي جمعيت‌شناختي سالمندي جمعيت و نماگر‌هاي مربوط در ايران

Demographic Determinants of Population Ageing and Related Indicators in Iran

توسعه اجتماعي‌- اقتصادي منجر به كاهش رشد جمعيت و افزايش اميد به زندگي در جهان شد. اين فرايند اگر با كاهش باروري همراه باشد تغيير ساختار سني جمعيت را در پي دارد به‌طوري‌ كه وزن جمعيت را از گروه‌هاي سني جوان به گروه‌هاي سني بالا منتقل مي‌نمايد. سالمندي جمعيت در جهان محصول جنبي « انتقال جمعيتي » است كه مرگ و مير از يك سطح بالاتر به سطح پايين‌تر تغيير مي‌يابد. در طبقه‌بندي‌هاي سازمان ملل افراد 60 ساله و بيش‌تر سالمند قلمداد مي‌شوند. در حال حاضر به‌ازاي هر يك نفر جمعيت 60 ساله و بيش‌تر 10 نفر در جهان زندگي مي‌كنند. شاخص سالمندي از 24 نفر در سال 1950 به 33 نفر در سال 2000 رسيد و به نظر مي‌رسد اين رقم به 101 نفر در سال 2050 بالغ شود. جمعيت سالمندان ايران از حدود 6/1 ميليون نفر در سال 1345 به حدود 1/5 ميليون نفر در سال 1385 رسيد. متوسط رشد سالمندان براي دوره 85‌-‌1375‌ حدود 7/2 درصد مي‌باشد كه حدود 7/1 برابر رشد كل جمعيت در اين دوره است. شاخص سالمندي از حدود 17 نفر در سال 1375 به حدود 29 نفر در سال 1385 رسيد. با توجه به وضعيت ساير شاخص‌هاي مرتبط به سالمندي جمعيت در ايران، به نظر مي‌رسد در تدوين برنامه‌هاي توسعه ملي و منطقه‌اي به نحو مطلوب موضوع سالمندان بايد جريان‌سازي شود و اين جريان‌سازي بايد در راستاي توصيه‌هاي مجامع جهاني در خصوص سالمندان صورت گيرد.