الزام در تغيير تمركز جغرافيايي سياست خارجي ايران

با توجه به روند پر‏شتاب تغييرات و تحولات در محيط منطقه اي و بين المللي در زمان كنوني، كشورها و مديران سياسي آنها، بايد خود را براي ايجاد تغييرات لازم در نگرش ها و دكترين هاي روابط خارجي خود آماده كنند. عدم توجه به اين واقعيت و در نتيجه كاهش محسوس در موفقيت هاي جمهوري اسلامي ايران در سياست منطقه اي خود در سال هاي گذشته و پيشنهاد براي تغيير آن، نقطه تمركز اين مقاله است. باور ما در اين مقاله اين است كه جمهوري اسلامي ايران بايد جغرافياي تمركز سياست خارجي خود را از كشورهاي عربي خاورميانه به عنوان منطقه نفوذ خود به كشورهاي شرقي و شمال شرقي خود تغيير دهد. اين مقاله باور دارد كه با اين تغيير نه تنها تعارض هاي منطقه اي ايران كاهش پيدا مي كند، بلكه ايران مي تواند با افزايش نفوذ خود در شرق از حمايت قدرت هاي بزرگي چون ايالات متحده، اروپا و حتي قدرت هاي منطقه اي چون عربستان سعودي بهره مند باشد. نويسنده با استفاده از نظريه هاي واقع گرايانه در حوزه عملكرد سياست خارجي در جهت تامين منافع ملي با استناد به تداوم تعارض ميان حوزه هاي نفوذ ايران و كشورهاي عربي در منطقه، استدلال مي كند كه كه تغيير در تمركز منطقه اي روابط خارجي ايران از غرب (منظور خاورميانه عربي) به شرق در هر دو امتداد آن يعني شبه قاره و آسياي مركزي نه تنها كمك به راهگشايي در بن بست هاي سياست خارجي مي كند، بلكه مي- تواند جايگاهي معتبرتر و بالاتر را براي ايران در سطح جهاني به ارمغان بياورد.