بررسي روند تحولات "جمعيت موسسه اي" در ايران (85-1345)

INSTITUTIONAL POPULATION TRENDS IN IRAN 1966-2006

چكيده برخي از افراد و گروه هاي جامعه به منظور ارايه خدمات در عرصه هاي اقتصادي و اجتماعي و يا به دليل ناتواني و نيازمندي ناگزيرند در خارج از خانواده و در موسسات گروهي زندگي نمايند و ميزان موفقيت اين موسسات در درجه اول مبتني بر توان پاسخگويي آنها در تأمين نيازهاي اوليه اين خانوارها و بهره مند ساختن آنان از خدمات بهداشتي، درماني و رفاهي مي باشد. اين امر نيز در صورتي امكان پذير است كه نيازهاي مذكور با توجه به تعداد و ساختار جمعيتي آنان شناسايي شود، امكانات و تسهيلات لازم متناسب با اين نيازها فراهم گردد و همزمان با روند رشد خانوارهاي مذكور گسترش يابد. از اين رو در تحقيق حاضر روند تحولات در تعداد و ساختار جمعيتي افرادي كه تحت عنوان "جمعيت موسسه اي" در اقامتگاه هاي گروهي كشور (از قبيلتأسيسات نظامي و انتظامي، مراكز آموزشي شبانه روزي، برخي از مراكز درماني و توانبخشي، آسايشگاه هاي سالمندان و بيماران رواني و نيز مراكز نگهداري كودكان بي سرپرست) به سر مي برند طي سال هاي 85-1345 مورد تحليل و ارزيابي قرار گرفته است. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه تعداد جمعيت موسسه اي كشور در مدت زمان مذكور تقريبا 7 برابر گرديده و در اين ميان روند تحولات و ميزان رشد در جمعيت گروه هايي مانند كودكان، جوانان 24-15 ساله، زنان و سالمندان سريع تر از ديگر گروه ها صورت گرفته و به تبعيت از افت و خيزهاي اقتصادي_اجتماعي در برخي از دوره ها با نوسانات شديدتري نيز همراه بوده است. واژگان كليدي: ـ موسسات گروهي، جمعيت موسسه اي، ميزان رشد، تركيب سني، تركيب جنسي.