بررسي وضعيت شاخص‌هاي كمّي و كيفي اجتماعي مسكن در شهرستان اهواز

شاخص‌هاي مسكن شايد مهم‌ترين و كليدي‌ترين ابزار در برنامه ريزي مسكن باشند. بررسي شاخص‌هاي اجتماعي مسكن يكي از وسايل و شيوه‌هاي شناخت ويژگي‌هاي مسكن به شمار مي‌رود كه مي‌توان به كمك آن پارامترهاي موثر در امر مسكن را شناخت و هر گونه برنامه-ريزي و تصميم گيري صحيح در خصوص مسكن را تسهيل نمود. هدف اين مقاله بررسي وضعيت شاخص‌هاي اجتماعي مربوط به ازدحام جمعيت يا كميّت مسكن، كيفيت وضع مسكن، خدمات اساسي و مالكيت و نحوه تصرف مسكن در شهرستان اهواز مي‌باشد. روش تحقيق تركيبي از روش‌هاي توصيفي، تحليلي و موردي- ميداني يا موردي- ژرفانگر است. بررسي و مقايسه شاخص‌هاي اجتماعي مسكن در شهرستان اهواز طي سال‌هاي 1345 الي 1385 نشان مي‌دهد كه در اكثر اين شاخص‌ها روند روبه رشدي (بهبودي نسبي) داشته‌اند. از اين رو برنامه ريزان و مديران مسكن بايد از يك سو به اهميت شاخص‌هاي اجتماعي در بهبود كيفيت مسكن توجه نموده و از سوي ديگر مساله مسكن را در ارتباط با كليه عوامل مربوطه اعم از كمّي و كيفي مورد بررسي و امعان نظر قرار دهند، همچنين با ديدي جامع و همه سو نگر و به طور اساسي و جدي‌تر نقش شاخص‌هاي اجتماعي را در برنامه‌هاي توسعه مسكن لحاظ كنند.