نقش باورداشت غيبت در پويايي حيات علمي و فكري شيعيان در قرن سوم و چهارم

The role of believing in absence in the dynamism of scientific and intellectual life of the Shiites in the third and fourth centuries

همواره پيشينه مباحث مهدويت با پرسمان‌هاي فربه و انديشه‌خيزي چون چيستي و چرايي غيبت امام عصر? پيوند مي‌يابد. دغدغه اين پرسمان‌ها تنها به طالبان مطالعات منجي‌باوري محدود نيست، بلكه هر كس به تتبع در تاريخ علاقه‌مند است، به ناگزير با آن سر و كار خواهد يافت. با وجود فراگيري انديشه مهدويت در تمامي فرق و مذاهب اسلامي، اين انديشه در همه فرقه‌هاي اسلامي به يك قوت و شكل نيست، بلكه اين آموزه در بين شيعيان امامي از جايگاه مهم‌تري در قياس با ديگر فرق اسلامي برخوردار است. بحث اعتقاد به حضور معصوم و غيبتش از انظار و به تبع آن كالبد‌شناسي بحث انتظار فرج و غيبت امام دوازدهم تفسير عمل‌گرايانه از اصل امامت شيعه را به انديشه و پويايي علمي و فكري فرامي‌خواند. اين نوشتار آغازي است در بازنمايي پيامدهاي باورداشت غيبت در عرصه علمي و فكري شيعيان در قرن سوم و چهارم. نويسنده در پاسخ به چرايي اين مسيله، تصويري متفاوت از آموزهمهدويت در نزدعالمان شيعه برمي‌گزيند. در ادامه نيز يافته‌هاي تحقيق را يك به يك ذكر مي‌كند.

The background topics such as what and why always come with the issue of absence in a strong link. The believers are not the only people who are concerned and this is not limited only to the students of religious studies to do the inquiry, but everyone who is interested in history is inevitably grappled with the issue at some point. The representation of such beliefs is not the same in quality or quantity in all Islamic sects and it is more in Twelver Shiites. In the field of scientific and intellectual consequences of the absence the Imamate in Shiism requires deep reflection and dynamism. This article is a review of how Shiites in the third and fourth centuries developed these thoughts. The authorʹs comments in response to why of this issue, paints a different picture of Mahdism which existed in the Shiite scholars. The findings of study are also stated one by one.