مكاشفه در انديشه ابن عربي

مكاشفه يا معرفت شهودي از مسايل اصلي معرفت و نوعي معرفت حضوري و وجداني است. اين حقيقت عيني، بيشتر يافتني است تا فهميدني. در مقايسه با معرفت علمي- فلسفي، كشف يك روش معرفتي، برتر از روش استدلالي و عقلي است. زيرا اهل كشف، كساني هستند كه حجاب‌ها، براي ايشان كنار رفته و حقيقت اشيا را مشاهده مي‌نمايند. مكان مكاشفه نزد ابن عربي، سرزمين حقيقت نام دارد. احكامي كه بر حقيقت مكاشفه، مترتب است، يكي اين است كه كشف قابل تعريف نيست. ديگر اين كه زبان مكاشفه براي آنان كه حقيقت مطلق را درك نكرده‌اند، زباني رمزي است. از نتايج پژوهش حاضر آن است كه زمان، مكان و زبان كشف را از ديدگاه ميدان دار حوزه عرفان نظري-ابن عربي- بيان مي‌نمايد. امور كشف شده در چهار بخش: الف- رويت خدا، ب- حيات ذاتي اشيا ، ج- گفتگو با ارواح و موجودات غيبي، د- تمثّل قرآن ارايه مي‌شود. اهمّيّت مكاشفه و انواع آن را بيان مي‌كند. با استناد به واقعه‌هاي ابن عربي، سنديّت كشف را در انديشه وي خاطر نشان مي‌كند تا به بررسي فلسفه مكاشفه‌هاي ابن عربي بپردازد و اين تمهيدات مي‌تواند مقدمه‌اي براي سير در عالم ماوراي طبيعت، ارتباط با موجودات عالم غيب و دريافت معارف عالي انساني باشد.