برآورد تبخير- تعرق مرجع با سطوح احتمال وقوع مختلف (مطالعه موردي: اروميه)

محاسبه صحيح نياز آبي گياه اولين قدم در طراحي و برنامه‌ريزي طرحهاي آبياري و زهكشي مي‌باشد. تبخير-تعرق يك پارامتر احتمالاتي است، بنابراين براي طراحي سيستم‌هاي آبياري بهتر است سطوح احتمالاتي مشخص براي تبخير-تعرق مورد استفاده قرار گيرد تا احتمال وقوع ريسك در سيستم كاهش يابد. در اين تحقيق براي محاسبه مقادير تبخير-تعرق مرجع (ET0) داده‌هاي 24 ساله هواشناسي ايستگاه سينوپتيك اروميه مورد استفاده قرار گرفت. همچنين براي بررسي اثر روش محاسبه ET0 بر مقدار آن، روش‌هاي فايو-پنمن-مانتيث (FP-M) و هارگريوز- ساماني (H-S) انتخاب شدند. منحني‌هاي توزيع ET0 روزانه با سطوح احتمالاتي متفاوت براي هر روش استخراج گرديد. بر اساس نتايج حاصل، اختلاف بين مقادير حداكثر ET0 روزانه محاسبه شده با روش FP-M با سطوح احتمالاتي 75% و 50% و 90% و 50% به ترتيب 0/1 و 9/1 ميلي متر در روز (معادل 13% و 24%) بود. براي روش H-S اين مقادير به ترتيب 5/0 و 9/0 ميلي متر در روز (معادل 8% و 15%) شد. هم‌چنين نتايج حاكي از اختلاف بين مقادير ET0 روزانه محاسبه شده با روش هاي FP-M و H-S در سطح احتمالاتي يكسان بود. به منظور بررسي تاثير طول دوره محاسبه ميانگين ET0 روزانه بر آن، مقادير ميانگين‌هاي متحرك ET0 روزانه براي دوره‌هاي 1، 3، 5، 7، 10، 15، 20، 25 و 30 روزه با سطح احتمالاتي 99% محاسبه گرديد. پس از تعيين تاريخ وقوع حداكثر مقدار ميانگين ET0 روزانه براي دوره‌هاي فوق، مقادير ميانگين ET0 روزانه حداكثر با سطوح احتمالاتي متفاوت براي دوره‌هاي يك الي 30 روزه تعيين شد. تاريخ وقوع دوره‌هاي حداكثر يك تا 20 روزه براي روش FP-M حدود دو هفته ديرتر از روش H-S بود، ولي دوره‌هاي 25 و 30 روزه بر يكديگر منطبق شدند. همچنين بر اساس نتايج حاصله، ميانگين حداكثر ET0 روزانه روش FP-M براي دوره پنج روزه در سطح احتمالاتي 50% و 75% به ترتيب 8/7 و 7/8 ميلي متر در روز (معادل 12% اختلاف) و براي روش H-S به ترتيب 1/6 و 6/6 ميلي متر در روز (معادل 8% اختلاف) بدست آمد.