نيازهاي آموزشي زيتون كاران در خصوص بهسازي باغ هاي زيتون: مطالعه موردي شهر رودبار

به منظور برنامه ريزي و تهيه و تدوين برنامه هاي آموزشي اثربخش منطبق با خواست و علاقه بزرگسالان, لازم است نيازهاي اين گروه به برنامه هاي آموزشي، از طريق فرايند نيازسنجي شناسايي گردد. جمع آوري اطلاعات از مخاطبين بالقوه و درگير ساختن آن ها در فرايند تشخيص برنامه هاي آموزشي به طور عملي, احتمال اجرا نمودن برنامه هاي آموزشي مناسب و دستيابي به بروندادهاي مورد نظر را افزايش مي دهد. لذا اين مقاله به دنبال سنجش و اولويت بندي نيازهاي آموزشي باغداران زيتون شهر رودبار در رابطه با بهسازي باغ هاي زيتون است. اهداف اختصاصي تحقيق شامل شناسايي ويژگي هاي شخصي، اقتصادي و اجتماعي باغداران زيتون و نياز آموزشي آن ها در زمينه بهسازي باغ هاي زيتون و تعيين ارتباط آن با نيازهاي آموزشي آنان است. طرح تحقيق، از نوع توصيفي است كه براي گردآوري اطلاعات مورد نياز از پرسشنامه استفاده شد. جامعه آماري شامل باغداراني است كه حداقل داراي يك هكتار باغ زيتون معادل 200 اصله درخت زيتون در روستاهاي دهستان مركزي شهرستان رودبار است كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي ساده 100 باغدار به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار تحقيق از لحاظ روايي ظاهري و محتوايي، بر اساس نظر10 نفر از متخصصين و صاحب نظران در رشته هاي باغباني و ترويج تنظيم و براي تعيين اعتبار پرسشنامه نيز از روش آزمون مقدماتي استفاده شد كه آلفا كرونباخ محاسبه شده (در كل 9/0) مبين اعتبار مناسب آن براي گردآوري داده ها بود. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه سطح دانش باغداراني كه در كلاس-هاي آموزشي شركت نموده اند بطور معني داري بيشتر از باغداراني است كه در كلاس ها شركت نكرده اند. افزايش در تماس با متخصصين(با 99 درصد اطمينان) و ميزان مشاركت اجتماعي و سطح تحصيلات، منجر به كاهش نيازهاي آموزشي مي شود. افزون بر اين, تحليل رگرسيون نشان داد كه با مدل آماري به دست آمده مي توان از طريق متغيرهاي مستقل، حدود 58 درصد تغييرات متغير وابسته را تبين نمود.