مقاومت به خشكي در چند توده ‌بومي زيره سبز (Cuminum cyminum L.)

Evaluation of Drought Resistance Criteria in Some Cumin(Cuminum cyminum L.) Landraces

زيره سبز از مهم ترين گياهان دارويي در ايران است كه در غذاهاي سنتي مصرف مي‌گردد. چون اين گياه به آبياري اندكي جهت انجام دوره رشد خود نياز دارد، گياهي مهم در مناطق خشك و نيمه‌خشك ايران به شمار مي‌رود. جهت تعيين توده‌هاي بومي مقاوم به تنش خشكي، آزمايشي بر روي اين گياه تحت دو تيمار آبياري كامل و قطع كامل آبياري در مرحله گلدهي انجام شد. فراسنجه هاي پتانسيل آب برگ، پتانسيل اسمزي، شاخص برداشت و شاخص حساسيت به تنش بر روي اين توده هاي بومي بررسي شدند. توده‌هاي بومي سبزوار، تبريز و سروستان فارس مقاومت به تنش را نشان دادند. با انجام تجزيه كلاستر به روش سينگل لينكاژ، توده‌هاي بومي سبزوار، سروستان فارس، تبريز و خراسان2-374 در يك گروه و توده‌هاي بومي زيركوه قاين، گناباد و فردوس در يك گروه ديگر و توده بومي كرمان به تنهايي در گروهي مجزا قرار گرفتند.

Cumin is one of the most important herbal drug crops of Iran and used in traditional foods. It needs low water for growth cycle, and grows in arid and semi-arid regions of Iran. For evaluation of drought resistance of some cumin landraces of Iran, two experiments as under drought stress and normal condition were conducted. The parameters of leaf water potential, osmotic potential, harvest index and stress susceptibility index (SSI) were studied on cumin landraces. Sarvestan-e Fars, Tabriz and Sabzevar landraces were distinguished as drought tolerant landraces. Cluster analysis using single linkage method, classified the genotypes into three groups. Sabzevar, Sarvestan-e Fars, Tabriz and Khorasan2-374 landraces made the first group, Zirkoh-e Quen, Qunabad and Ferdous landraces included in the second group, and Kerman landrace, alone, was located in the third group.