بررسي و سنجش حس امنيت در مناطق مختلف شهري نمونه موردي: مناطق 2 و 11 تهران

Study of Sense of Safety in Different Urban Areas, Case study: a comparison of regions 2 and 11 of Tehran municipality

از آنجا كه فضاهاي شهري امروزي مولفه اي براي وقوع نابهنجاري هاي شهري و در نتيجه عدم وقوع امنيت در شهر مي باشد، بنابر اين بررسي جنبه هاي كيفي و كمي امنيت چه از لحاظ كالبدي و چه از لحاظ اجتماعي در فضاهاي شهري امري ضروري است. همچنين بررسي شرايط امنيت زنان و دختران در فضاهاي شهري، بخصوص در هنگام شب، داراي اهميت است. فرضيه اول پژوهش حاضر بر اين مبنا است كه حس امنيت براي ساكنين محلات مختلف شهري متفاوت ميباشد. فرض دوم وجود تفاوت حس امنيت را در شب و روز، براي دو گروه مختلف زنان و مردان در نظر دارد. براي ارزيابي فرضيات فوق، از روش كمي استفاده شده است، و از طريق پرسشنامه از مردم نظرخواهي شده است. به اين منظور دو منطقه شهري در شمال و مركز تهران انتخاب شده است و اطلاعات گردآوري شده با استفاده از تحليل هاي آماري مورد بررسي قرار گرفته اند. يافته هاي پژوهش، حاكي از آن است كه تفاوت معناداري ميان ميزان حس امنيت در دو محله مورد بررسي وجود ندارد. همچنين فرض تفاوت امنيت در شب و روز، براي مردان و زنان مناطق شمالي شهر پذيرفته شده است. ولي، در مورد مناطق مركزي اين فرضيه رد مي شود. به اين معني كه حس امنيت در مناطق شمالي شهر در هنگام شب و روز متفاوت است و اين تفاوت در ميزان كاهش حس امنيت شب هنگام در ميان زنان و مردان محسوس است ولي در مورد مناطق مركزي تفاوتي در ميزان حس امنيت زنان و مردان مشاهده نمي گردد و شب هنگام، امنيت براي خروج از منزل براي آنان به يك ميزان كاهش مي يابد. يافته ديگر نشان مي دهد كه مردم در انتخاب فضاهاي ناامن در كل شهر تفاهم نسبي دارند. اكثريت آنها محله هاي پايين شهر، حاشيه ساختمان هاي نيمه كاره و كوچه هاي خلوت و تاريك را، فضاهايي با امنيت كم ارزيابي مي كنند. اين حس عدم امنيت، در خيابان هاي شلوغ و مملو از جمعيت كاهش مي يابد . مردم حضور موثر پليس و نيروي انتظامي، ارتقا سطح فرهنگي و وجود شرايط مناسب فضا را مهمترين عامل در ايجاد حس امنيت ميدانند.