سازگاري هاي عصبي-عضلاني و عملكردي به تمرين منتخب پليومتريك در مقابل تركيب تمرين مقاومتي و پليومتريك

Neuromuscular and Functional Adaptations to Selected Plyometric Training vs. Combined Resistance and Plyometric Training

آمادگي جسماني به عنوان بخشي كليدي براي اجراي بهينه در بيشتر رشته هاي ورزشي مدنظر قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسي سازگاري هاي عصبي- عضلاني و عملكردي به دو شيوه تمريني مختلف بود. در اين پژوهش 14 آزمودني مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. گروه اول (پليومتريك، 7آزمودني) تمرين پليومتريك و گروه دوم (تركيبي، 7 آزمودني)، تركيبي از تمرين مقاومتي و پليومتريك را 3 روز در هفته به مدت 8 هفته (4 هفته تمرين مقاومتي و 4 هفته تمرين پليومتريك) انجام دادند. به منظور ارزيابي فعاليت عصبي عضله، قبل و بعد از تمرين الكتروميوگرافي سطحي (SEMG) از عضله پهن جانبي انجام گرفت. براي تعيين قدرت عضلاني، توان عضلاني، چابكي و سرعت دويدن، به ترتيب از آزمون هاي يك تكرار بيشينه، بوسكو (5 و 60 ثانيه اي)، سارجنت و پرش جفت، مانع شش ضلعي و دو سرعت 35 متر استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون t زوجي و t مستقل استفاده شد و سطح معناداري 05/0 در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد SEMG در هر دو گروه افزايش يافت، اما تنها در گروه تركيبي معنادار بود (گروه پليومتريك 11/0P? و گروه تركيبي 05/0P?). در آزمون هاي بوسكو، سارجنت، پرش جفت، مانع شش ضلعي و دو سرعت 35 متر، گروه پليومتريك عملكرد بهتري داشت، اما در آزمون يك تكرار بيشينه گروه تركيبي بهتر عمل كردند. نتيجه اينكه احتمالاً در دوره هاي كوتاه مدت (8 هفته) تمرين پليومتريك به تنهايي نسبت به تمرين تركيبي (مقاومتي و پليومتريك) اثر بيشتري بر اجراي ورزشي هدفمند خواهد داشت.