تحليل درجه توسعه يافتگي شهرستان هاي استان اصفهان در شاخص هاي عمده بخش كشاورزي

شناخت تفاوت هاي موجود بين مناطق مختلف در سطح استان از نظر ميزان برخورداري آنها از شاخص هاي گوناگون، به منظور آگاهي از سطوح توسعه و يا محروميت، كاهش نابرابريهاي منطقه اي و تنظيم برنامه هاي متناسب با شرايط و امكانات هر منطقه، ضرورتي اجتناب ناپذير است. اين پژوهش با بهره گيري از روش موريس، به تعيين درجه توسعه يافتگي شهرستان هاي استان اصفهان در زمينه شاخص هاي عمده بخش كشاورزي پرداخته و هدف اصلي آن يافتن ميزان شكاف موجود بين شهرستان ها و نوع محروميت آنهاست. جامعه آماري تحقيق كل شهرستان هاي استان اصفهان را شامل مي شود. چهارده شاخص مورد استفاده در اين تحقيق كه از سرشماري هاي عمومي كشاورزي 1382 و نفوس و مسكن 1385 استخراج گرديده اند، بيشتر بر مسايل مديريت منابع شهرستان ها در زمينه كشاورزي تاكيد دارند. نتايج تحقيق، حاكي از آن است كه؛ شكاف و نابرابري بين شهرستان ها در زمينه فعاليت هاي كشاورزي عميق بوده و نسبت آن تا 6/ 14 برابر است. شهرستان اصفهان، فلاورجان، نجف آباد در زمره شهرستان هاي توسعه يافته و خوانسار، چادگان و فريدون شهر از محروم ترين شهرستان ها از نظر شاخص هاي مورد بررسي هستند